Η «κλοπή» της Άννας Βίσση

Ο μύθος της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας, Γιώργος Πετσίλας, παντρεμένος άλλοτε με τη Νάνα Μούσχουρη κι, εδώ και 20 χρόνια, κάτοικος Κορφών, αφηγείται αποκλειστικά τη συναρπαστική του ιστορία.

ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ – ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟ

ΜΕΡΟΣ 5ο / Δείτε το 1ο μέρος ΕΔΩ, το 2ο ΕΔΩ, το 3ο ΕΔΩ, το 4ο ΕΔΩ.

ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ έπαιρνες δύσκολα άδεια παραμονής. Απαιτούνταν, ως προϋπόθεση, μόνιμη άδεια εργασίας. Εμείς κάναμε μεν συμβόλαια για τις διάφορες συνεργασίες, αλλά ορισμένου χρόνου. Έτσι, επίσημα κάναμε βάση μας τη Γενεύη. Καθώς στην Ελβετία μπορούσες να deal-άρεις με την κυβέρνηση (καταβάλλοντας εφ’ άπαξ έναν ειδικό φόρο) και να μείνεις κανονικά.

TO ’75 με τη Νάνα χωρίσαμε. Παράλληλα, με τους «Αθηναίους» είχαμε κάνει τα πάντα. Τουρνέ σ’ όλο τον κόσμο, εμφανίσεις στο BBC, «γεμίσαμε». Έτσι, γύρισα Ελλάδα.

ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ, συναντήθηκα τυχαία σε club, πίσω απ’ την Αμερικανική πρεσβεία, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη (ήταν με τον τότε σύζυγό της, τον Κύπριο, Ηλιάδη), την οποία ήξερα απ’ τις ταινίες του Σακελλάριου. Δίπλα, έτυχε να κάθεται o Georges Bevier, της Ε.Μ.Ι. Γαλλίας. Φίλος απ’ το Παρίσι, όπως και ο γενικός διευθυντής της Ε.Μ.Ι. Γαλλίας, Pathé Marconi: «Τι κάνεις εδώ;» • «Ψάχνω δουλειά!»

ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ τηλεφωνεί στον πρόεδρο της Ε.Μ.Ι. Αγγλίας: «Έχω μια ευκαιρία: ο Πετσίλας ψάχνει δουλειά!» Τι εννοούσε; Εκείνη την περίοδο, η Columbia (κομμάτι της Ε.Μ.Ι., τότε Ε.Μ.Ι.Α.Λ. / «Α.Λ.» aka Αφοί Λαμπρόπουλοι), έψαχνε για διευθυντή παραγωγής – ο Λαμπρόπουλος είχε αποχωρήσει. Έτσι, πήγα στον τότε γενικό διευθυντή, τον Βασίλη Τουμπακάρη (εξαιρετικός διοικητικός) κι έκανα το πρώτο μου συμβόλαιο. Aρχικά, διευθυντής παραγωγής. Και στη διετία, όταν ο Τουμπακάρης συνταξιοδοτήθηκε, γενικός διευθυντής (CEO). Συνολικά, 12 χρόνια…

ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ όλο το μηχανισμό της σύγχρονης, διεθνούς δισκογραφίας, άλλαξα τα πάντα. Γιατί εδώ, ακόμη τότε ήταν όλα «φτωχά». Η νοοτροπία, η οργάνωση, ο ήχος, τα μηχανήματα – βάλαμε, σκέψου, πρώτη φορά μηχανογράφηση. Πόσα κομμάτια μας έχουν μείνει από τον τάδε δίσκο; Ποιος πουλάει; Πόσο γρήγορα; Ποιοι dealers κάνoυν το μεγαλύτερο τζίρο;

ΕΠΙΠΛΕΟΝ, αν και, ατομικά, υπήρχε εξαιρετικό επίπεδο υπαλλήλων, όλοι δούλευαν με… κλειστές πόρτες. Τις… άνοιξα, συνεργασία! Η παραγωγή ενός τραγουδιού είναι συλλογική διαδικασία. Δεν γινόταν ένας να τα κάνει όλα…

ΜΕΤΑ, μπήκαν οι εμπορικοί στόχοι: θέλαμε κάτι, να πουλήσει πολύ. Να κάνει «μπαμ». Υπήρχε, όμως, πρόβλημα: η Columbia είχε μεν στο δυναμικό της εξαιρετικούς τραγουδιστές, μεγάλα ονόματα (Μιχάλης Μενιδιάτης, Σταμάτης Κόκκοτας, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Καίτη Γκρέι, Πόλυ Πάνου, Αλέκα Κανελλίδου…), όμως σε μια περίοδο που έμπαινε πια η… αυτοκρατορία της τηλεόρασης, θεωρούνταν κάπως ξεπερασμένα. Σκέψου πως, ακόμη κι ένας καταπληκτικός δίσκος, που κάναμε, με Θεοδωράκη και Μπιθικώτση, το «Δώδεκα χρόνια μετά, Οκτώβρης ‘78», πήγε άπατος!

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, όλα τα φρέσκα ονόματα ανήκαν στη Minos (και κάποια στην Polygram). Ο δε Μάτσας, ήταν ο… σουλτάνος της δισκογραφίας. Μ’ ένα τεράστιο μερίδιο αγοράς. Επιπλέον, όλους (τραγουδιστές, συνθέτες, στιχουργούς) τους είχε με συμβόλαια. Δεμένους, κατ’ αποκλειστικότητα «πρώτης εκτέλεσης». Με αποτέλεσμα να μη βρίσκεις ελεύθερο συνθέτη ή τραγουδιστή.

ΑΡΧΙΚΑ, λοιπόν, είπαμε να κάνουμε ένα δίσκο, χρυσό, με τις μεγαλύτερες επιτυχίες των παλαιότερων τραγουδιστών μας. Ok, αλλά δεν έφθανε. Με την τηλεόραση –και δη την έγχρωμη- να απογειώνει πλέον τη σημασία της εικόνας –και, άρα, να ζητάει εικόνα (audiovisual)- ήθελα οπωσδήποτε νέα πρόσωπα. Όμορφα. Κι έβαλα στο μάτι την Άννα Βίσση (Minos).

ΤΗΝ ΕΙΧΑ δει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (1977), τραγούδησε το «Ας κάνουμε απόψε μιαν αρχή», του Δώρου Γεωργιάδη, κερδίζοντας μάλιστα το πρώτο βραβείο της κριτικής επιτροπής και το πανελλήνιο βραβείο κοινού. Ένα πανέμορφο κορίτσι, με δυο μάτια, που δημιουργούσαν… εγκαύματα (βασική φωτό)! «Αυτή είναι μια ανερχόμενη σταρ! Πρέπει να την πάρουμε στην Columbia», σκέφτηκα. Πήγα, λοιπόν, τη βρήκα: «Tι προτιμάς; Να βγάλεις λεφτά και να γίνεις πρώτη φίρμα ή να είσαι δευτερότριτο όνομα, τραγουδώντας “Παραμύθι ξεχασμένο…”;» – ως τότε, τραγουδούσε πιο «κουλτουριάρικα» τραγουδάκια. Δέχτηκε…

ΤΟ ΠΡΩΤΟ τραγούδι που την έπεισα να πει, ήταν ένα των Βλασσόπουλου – Ιατρόπουλου: «Αυτός που περιμένω…». Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο – και η ίδια είχε αμφιβολίες. Οσμιζόμουν, όμως, πως θα γινόταν επιτυχία, γιατί είχε αυτό: τον πρώτο στίχο. Κι όπως της έλεγα, «όλοι τον πρώτο στίχο θυμούνται. Ακόμη και… στον Εθνικό Ύμνο!»

Ο ΔΙΣΚΟΣ («Κίτρινο – Γαλάζιο», 1979), ξεπέρασε τις 60.000 πωλήσεις! Τα δε αμέσως επόμενα χρόνια, ακολούθησαν ένα σωρό επιτυχίες: «Όσο έχω φωνή», «Μεθυσμένη Πολιτεία», «Καλημέρα Καινούργια Αγάπη», «Δώδεκα»… Η Άννα «έτρεχε» πλέον, στο δρόμο της μεγάλης star.

Η ΒΙΣΣΗ ΜΕ ΠΕΤΣΙΛΑ

▪ «Κίτρινο – γαλάζιο» (1979)

▪ «Ναι» (1980)

▪ «Άννα Βίσση» (1981)

▪ «Να ‘χες καρδιά» (1984)

▪ «Κάτι συμβαίνει» (1985)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ