Σουρβίνου / «Τώρα αρχίζει η μεγάλη πρόκληση…»

Η θριαμβεύτρια των φετινών Πανελληνίων στο νησί (19.000 μόρια, Νομική Αθηνών) αφηγείται στο Corfu Stories το «έτσι το έζησα» της πρώτης δυνατής εμπειρίας της πορείας της.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΑ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟ

Υπάρχουν κάποιοι κόσμοι, που ζουν με το θεώρημα πως «οι αριθμοί είναι ο ασφαλέστερος τρόπος, για να κρύψεις την αλήθεια». Υπάρχουν και οι αντίστροφοι: αυτοί π’ ασπάζονται την παντοκρατορία των αριθμών. Κι όπως πάντα, σε κάθε θεωρία των άκρων, υπάρχει και η ψύχραιμη, μέση οδός. Δεν τους αφορίζουν, δεν τους αποθεώνουν. Τους μετρούν, απλά, το μπόι ως καταγραφείς μίας κατάστασης. Κι έπειτα, τίμια επιλέγουν να στρέψουν φως στον πραγματικό τον πρωταγωνιστή. Που δεν είν’ η επίδοση. Αλλά εκείνος, που την έφερε. Εν προκειμένω, «εκείνη». Μια χαρισματική έφηβη, του ΓΕΛ των Καστελλάνων. Τη λένε Μαριατίνα. Σουρβίνου. Ασπάστηκε την Ιθάκη του Καβάφη, ξεπέρασε με δεξιοτεχνία τα έντονα εμπόδια μιας προετοιμασίας με άρωμα αντισηπτικού κι αφού κατέθεσε σπάνιο τάλαντο μεταφρασμένο σε μια εντυπωσιακή συγκομιδή 19.000 μορίων, τσεκάρει ήδη στο… Google maps, συντεταγμένες για… τη Σόλωνος (Νομική Αθηνών). Πρώτη όλων στο νησί. Και μεταξύ των πρώτων στην Ελλάδα…

• Πάμε λίγο πίσω… Τελευταίο μάθημα, γράφεις, παραδίδεις. Το ότι είχες πάει (όχι καλά, αλλά) τόσο καλά, το ψυχανεμιζόσουν;

«Η αλήθεια είναι πως ένιωθα αρκετή αυτοπεποίθηση, πίστευα πως τα είχα πάει καλά. Τόσο καλά όμως, όχι, δεν το περίμενα. Κι όλο αυτό, ως την παραμονή της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων. Τότε, η όποια αυτοπεποίθηση εξανεμίστηκε, θεωρούσα πως τα είχα κάνει όλα λάθος – εννοείται πως δεν είχα μπει στη διαδικασία να συζητήσω τις απαντήσεις ή να δω τις λύσεις που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Όταν είδα τελικά τον βαθμό μου, δεν νομίζω ότι κατάλαβα τι είχε γίνει. Είχα συγκινηθεί…»

• Κι όταν πέρασε το… σοκ; Η πρώτη αντίδραση;

«Θυμάμαι ότι είπα μόνο, “εντάξει, καλά τα πήγαμε”!».

ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ως η τελευταία, αμήχανα υπέροχη στιγμή μιας μακράς διαδικασίας. Απαιτητικής, αγχωτικής, αγωνιώδους. Ποτισμένης φέτος με την extra δυσκολία των Covid συνθηκών. Καραντίνα…

ΑΝΑΤΡΕΧΟΝΤΑΣ σ’ εκείνη την περίοδο, η Μαριατίνα εστιάζει, χαριτολογώντας, σ’ ένα πράγμα: «Τη… δικτατορία που είχα επιβάλει στο σπίτι!» Πλαισιωμένο απ’ ένα τεράστιο «ευχαριστώ». Στη οικογένειά, γονείς και αδελφός, «για τις δεκάδες ώρες ησυχίας! Όλη η οικογένειά μου και οι κοντινοί μου άνθρωποι έδειξαν μεγάλη κατανόηση, βοηθώντας με, με τον τρόπο τους, χωρίς να παρεμβαίνουν στον τρόπο μελέτης, εννοείται. Η οικογένειά μου υπήρξε, ούτως ή άλλως, ένα βασικό στοιχείο την επιτυχίας. Για τους γονείς μου τι να πω… Είναι οι άνθρωποι που έθεσαν τις βάσεις, με δημιούργησαν ως προσωπικότητα, με στήριξαν καθ’ όλη τη διαδρομή. Και τους ευγνωμονώ γι’ αυτό…»

«Ο αγώνας σου για γνώση, μέσα από την αφοσίωσή και τη συνέπεια σου δικαιώθηκε. Σε αυτό το συναρπαστικό ταξίδι στη γνώση, που θα συνεχίσεις σε ανώτατο επίπεδο, σου εύχομαι κάθε επιτυχία. Συγχαρητήρια επίσης στους γονείς σου και στους δασκάλους σου. Νοιώθουμε υπερήφανοι για σένα…»

Μερόπη Υδραίου (Δήμαρχος Κ. Κέρκυρας)

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ για τις Πανελλήνιες άρχισε, ουσιαστικά, στη Β’ Λυκείου. «Τότε», λέει, «ξεκίνησα φροντιστήριο και μπήκα στο πνεύμα των εξετάσεων, με τα συχνά διαγωνίσματα και την προετοιμασία, με την βοήθεια των καθηγητών μου. Ωστόσο, πιστεύω πως χρειάζεται μια γενικώς επιμελημένη σχολική πορεία, χωρίς κενά, και οι γνώσεις από προηγούμενες τάξεις είναι σίγουρα απαραίτητες. Τα προηγούμενα χρόνια διάβαζα όσο χρειαζόταν, όμως φέτος αφοσιώθηκα αποκλειστικά σε αυτό…»

ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΗ δε, από ένα δημόσιο σχολείο (Λύκειο) Καστελλάνων, δεν παραλείπει να σημειώσει τη σημαντικότητα της υποστήριξης που έλαβε από εκεί: «Για το σχολείο μου έχω να πω τα καλύτερα. Είναι ένα υποστηρικτικό και ανθρώπινο περιβάλλον, που πραγματικά επιδιώκει να βοηθήσει τους μαθητές. Στηρίχθηκα σε μεγάλο βαθμό στην προετοιμασία του σχολείου, όχι μόνο τα δύο τελευταία χρόνια, αλλά γενικώς».

ΑΝ ΚΑΠΟΥ εγείρει ένσταση, τούτη αφορά το εκπαιδευτικό σύστημα, εν γένει: «Όσο κι αν το σχολείο προσπαθεί να βοηθήσει στις Πανελλήνιες, το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα το υπονομεύει. Οι απαιτήσεις των εξετάσεων είναι μεγάλες και το σύστημα δεν παρέχει ευελιξία και υποστήριξη ούτε τους καθηγητές, ούτε τους μαθητές…»

• Γενικά, πώς διαχειρίστηκες το χρόνο σου;

«Ο ελεύθερος χρόνος, λίγος μεν, αλλά υπήρχε. Και ήταν αναγκαίος για να μην “παραλύσει” το μυαλό. Είναι απαραίτητο, πιστεύω, να συζητάς όλη αυτή την κατάσταση με φίλους που περνούν την ίδια ακριβώς διαδικασία. Συνέχισα επίσης τα μαθήματα πιάνου μέχρι τον Φλεβάρη. Χωρίς μουσική… δεν έβγαινε (γελάει). Γενικότερα, μπορώ να πω πως δεν ένιωσα να πιέζομαι ιδιαίτερα, γιατί είχα ξεκάθαρο στόχο στο μυαλό μου. Προσπάθησα να το δω δημιουργικά. “Πάντα στο νου σου να’ χεις την Ιθάκη, αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου”, όπως θα το έθετε ο Καβάφης και αυτό ακριβώς προσπάθησα να κάνω με τις Πανελλήνιες: να βγω πιο ώριμη απ’ τη διαδικασία, με γνώσεις και ιδέες, να απολαύσω τη διαδρομή…»

ΕΡΩΤΗΣΗ κλισέ, υπό την προσδοκία μιας μη κλισέ απάντησης…

• Τελικά, η περιβόητη «συνταγή επιτυχίας» υπάρχει;

«Όχι, δεν θεωρώ ότι υπάρχει. Προσωπικά πιστεύω -και βασίστηκα- στο τρίπτυχο: ψυχραιμία, μεθοδικότητα, αυτοπεποίθηση. Αυτό που, ωστόσο, υπάρχει πάντα, είναι ο παράγοντας “τύχη”, που μπορεί, είτε να βοηθήσει, είτε να καταστρέψει την προσπάθεια ενός υποψηφίου. Με συνεχείς επαναλήψεις και συστηματικό διάβασμα, απλώς έχεις τις πιθανότητες με το μέρος σου…»

«Αισθάνομαι πως δεν έχω κάνει κάτι παραπάνω από τους συνυποψηφίους μου, για να αξίζω περισσότερα συγχαρητήρια»

ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της Μαριατίνας, η… κληρονομικότητα δεν άσκησε επίδραση. Ο πατέρας, μαθηματικός. Η μητέρα, του καλλιτεχνικού. Ψάχνει ένα ψήγμα σύνδεσης στο γεγονός ότι «και η Νομική, ως, κυρίως, πρακτική επιστήμη, απαιτεί αυτό που λέμε “μαθηματική λογική”, αν και σχετίζεται με τις ανθρωπιστικές σπουδές». Mα, πέραν τούτου… «Όσο για τη μουσική, λένε πως είναι ένα “μικρόβιο”, αλλά… τι να πω… δεν το έχω! Είναι σίγουρα μέρος της ζωής μου, αλλά ως επάγγελμα δεν με “τράβηξε” ποτέ…»

• Στη Νομική, αντίθετα, σε «τράβηξε»… τι;

«Μιλώντας από άποψη βιοπορισμού, θα έλεγα πως είναι ένα πολύ ισχυρό πτυχίο, όμως το κριτήριο δεν ήταν αυτό. Αυτό που με ελκύει, είναι η έννοια του Δικαίου και της Δικαιοσύνης, όχι μόνο από νομική, αλλά και από ηθική και φιλοσοφική ίσως πλευρά. Είναι εντυπωσιακό πόσο δυσδιάκριτα και υποκειμενικά είναι τα όρια του δίκαιου και του αδίκου, πόσο εύκολα “καταδικάζουμε” πράξεις ή ανεχόμαστε άλλες. Ελπίζω πως μέσα από τις σπουδές μου θα εξερευνήσω τη λεπτή γραμμή μεταξύ δικαιοσύνης και αδικίας και το ρόλο του Νόμου στην –αντικειμενική, πλέον- αξιολόγηση των πράξεων μας…»

ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ, σε προοπτική χρονικού βάθους, δε σημαίνει απαραίτητα «δικηγορία»… «Η Νομική», υπογραμμίζει, «προσφέρει πολλές και ενδιαφέρουσες επαγγελματικές διεξόδους. Στόχος μου είναι να υπηρετώ τη Δικαιοσύνη. Με ποιον τρόπο και από ποια θέση, δεν μπορώ να φανταστώ ακόμη. Επιφυλάσσομαι…»

ΚΑΙ ΜΑΖΙ, απολαμβάνει. Με φειδώ και κεφάλι χαμηλά, μια πρωτόγνωρη συνθήκη για ένα παιδί (σκάρτα) 18 ετών, που αίφνης βρέθηκε σε «κάδρα» πρωτοσέλιδων, στην αποθεωτική ρητορική των θεσμικών του τόπου της και μπόλικα links με τρία «double u»: «Είναι κάτι πρωτόγνωρο, αν όχι περίεργο. Αισθάνομαι πως δεν έχω κάνει κάτι παραπάνω από τους συνυποψηφίους μου, για να αξίζω περισσότερα συγχαρητήρια. Εξάλλου, ούτε η επιτυχία, ούτε η αποτυχία στη φάση των Πανελληνίων προδικάζουν την μετέπειτα πορεία του μαθητή-επαγγελματική ή μη. Η πραγματική πρόκληση τώρα ξεκινά. Σίγουρα είμαι περήφανη για το αποτέλεσμα στις εξετάσεις, ωστόσο δεν επαναπαύομαι…»

ΑΔΗΜΟΝΕΙ, μονάχα. Για τη μεγάλη νέα αρχή, το γύρισμα της πρώτης αστραφτερής σελίδας της φιλόδοξης πορείας της: «Ενθουσιασμός, χωρίς αμφιβολία. Και άγχος, γιατί δεν ξέρω τί με περιμένει! Είναι ένα νέο κεφάλαιο, συναρπαστικό από όλες τις απόψεις. Τώρα ξεκινά η μεγάλη πρόκληση. Και ανυπομονώ, να το ζήσω…»