Το Φεστιβάλ Κέρκυρας, τα «Ζεστά Ποτά» και η ανακάλυψη των «Φατμέ»

Ο μύθος της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας, Γιώργος Πετσίλας, παντρεμένος άλλοτε με τη Νάνα Μούσχουρη κι, εδώ και 20 χρόνια, κάτοικος Κορφών, αφηγείται αποκλειστικά τη συναρπαστική του ιστορία.

ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ – ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟ

ΜΕΡΟΣ 8ο / Δείτε το 1ο μέρος ΕΔΩ, το 2ο ΕΔΩ, το 3ο ΕΔΩ, το 4ο ΕΔΩ, το 5ο ΕΔΩ, το 6ο ΕΔΩ, το 7ο ΕΔΩ.

ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ του 1981 (26 – 27) ο κουμπάρος μου, Μάνος Χατζηδάκις, άρχισε στην Κέρκυρα τους περίφημους «Αγώνες Τραγουδιού». Η κατάληξη μιας ιδέας που είχε χρόνια, για μια «φρέσκια», πιο καλλιτεχνική εκδοχή του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Δεν είχε γίνει, θυμάμαι, αποδεκτό, δοκίμασε να το εφαρμόσει και στη γενέτειρά του, την Ξάνθη και τελικώς, βρήκε πρόσφορο έδαφος στο νησί.

ΩΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ, τότε, της Columbia, ήμουν μεταξύ των προσκεκλημένων – μαζί με τους διευθυντές όλων των εταιρειών. Θυμάμαι τα πάντα. Τον παρουσιαστή, Άρη Δαβαράκη, την ορχήστρα σε διεύθυνση του Μάνου, την κριτική επιτροπή (Ελένη Βλάχου, Σαββόπουλος, Τσαρούχης)…

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ επαναλήφθηκαν την επόμενη χρονιά – τις μέρες της κηδείας του Μάνου Λοϊζου. Θα ήταν όμως και οι τελευταίοι. Κόστιζε όλο αυτό. Και δυστυχώς, δεν έχουμε στον τόπο τους χορηγούς – Μαικήνες τέτοιων οραμάτων.

ΑΡΓΟΤΕΡΑ, συζητήσαμε με τον Χατζηδάκι το ενδεχόμενο να κάνουμε στην Κέρκυρα κάτι άλλο: ένα Φεστιβάλ Ευρωπαίων εκδοτών μουσικής. Με καλεσμένους σολίστες και κλασικούς, αλλά και πιο εναλλακτικούς (π.χ. ένας βιολονίστας, που έπαιζε με… τζιν και σκουλαρίκι). Ο Μάνος το αντιμετώπιζε με ενθουσιασμό, καθώς πάντα του άρεσαν να ηγείται τέτοιων, μεγαλειωδών πραγμάτων, με πραγματική καλλιτεχνική υποδομή (δεν είχε απαραίτητα θέμα με το «εμπορικό», αρκεί να είχε μια καλή καλλιτεχνική βάση και να μην άκουγε, στιχουργικά τη λέξη «αδυναμία μου»˙ έβγαζε… σπυριά με τα πολύ μελιστάλαχτα)…

ΦΤΙΑΞΑΜΕ πλάνο, σκεφτήκαμε και δυο – τρία ονόματα («Γαλάζια Κέρκυρα», «Το Ευρωπαϊκό Τραγούδι στην Κέρκυρα»…), αλλά και πάλι το κόστος αποδείχτηκε ανυπέρβλητο για τις δυνατότητες της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Ο ΡΑΣΟΥΛΗΣ ΚΑΙ ΤΑ «ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ»

ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ της Κέρκυρας του ’82, όπου ο Πάνος κέρδισε το πρώτο βραβείο με το «Μια βραδιά στο Λούκι», είχα και την πρώτη ουσιαστική επαφή με τους αδελφούς Κατσιμίχα – απλά νωρίτερα (1975) ο Χάρης, ως μέλος του «Αγάπανθου», είχε ηχογραφήσει σ’ εμάς ένα 45άρι. Ήταν μια τελείως νέα πρόταση. Ένα δικό τους στιλ, που συνδύαζε τα ροκ κι έντεχνα στοιχεία με μια ένταση, που δεν πήγαζε τόσο απ’ το «θυμό» της μουσικής ή το «έντονο» ύφος, όσο απ’ την αμεσότητα και την τρυφερότητα μιας λαϊκής προφορικότητας, που χαρακτήριζε τις ιστορίες τους.

ΚΛΑΣΙΚΑ, λόγω αυτού του «περίεργου» στιλ, οι άλλες εταιρείες δεν είχαν δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Μανώλης Ρασούλης όμως, που συνεργαζόταν ήδη με την Columbia (ετοιμαζόταν να κάνει το νέο του δίσκο) είχε ενθουσιαστεί μαζί τους. Τους έφερε κι επέμενε – ουσιαστικά, το έθεσε ως όρο. Είπαμε το «ναι» – αν και, για μένα, για να είμαι ειλικρινής, ήταν η περίοδος που διαφαινόταν πια, ότι οδεύω προς αποχώρηση απ’ την εταιρεία. Όπως και να ‘χει, όμως, το ’85, έγινε η ηχογράφηση, στο στούντιο «Sierra», του θρυλικού, πρώτου τους δίσκου: τα «Ζεστά Ποτά», των +100.000 πωλήσεων. «Φάνης», «Ρίτα Ριτάκι», «Γέλα Πουλί μου», «Παίξε βραχνή μου Φυσαρμόνικα», «Προσωπικές Οπτασίες», «Μια βραδιά στο λούκι», «Υπόγειο» – κομμάτια, ένα κι ένα, πολλά εκ των οποίων είχαν γραφτεί χρόνια πριν (1977- 1984). Κι απλά περίμεναν. Ένα δισκογραφικό «διαμάντι», που άφησε το στίγμα του κι επηρέασε ουσιαστικά την ελληνική μουσική των επόμενων δεκαετιών…

ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ «ΦΑΤΜΕ»

ΤΗΝ ΙΔΙΑ περίοδο, είχαμε φέρει στην εταιρεία και τους «Φατμέ», με τον Νίκο Πορτοκάλογλου (+ Μίμης Ντούτσουλης, Μιχάλης Μουστάκης, Οδυσσέας Τσάκαλος). Μ’ αρχή την παραγωγή του ομώνυμου album («Φατμέ»), το ‘81 – με το «Άσωτος Υιός».

ΟΛΙΓΟΜΙΛΗΤΟ παιδί ο Νίκος. Ερχόταν με τον Σαραντή, μιλούσε ο Σαραντής, ο ίδιος τίποτα. Λιτός. Ντροπαλός. Δεν προσπαθούσε να σ’ εντυπωσιάσει. Κι αυτό μου άρεσε. Τρέφω πάντα έναν ξεχωριστό σεβασμό στους καλλιτέχνες, που μπορούν να εκφράζουν με τη φωνή τους ανθρώπινες ιστορίες. Ιστορίες ολοκληρωμένες, μέσα σε 3’. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το εάν έχεις την καλύτερη φωνή ή αν παίζεις αψεγάδιαστα. Αλλά με την ψυχή φωνής και λόγου. Αυτή καταφέρνει να ανοίξει το στήθος του ακροατή και να βάλει μέσα του ο καλλιτέχνης το τραγούδι του. Και ο Νίκος το ‘χε. Πάντα το ‘χε. Και το ωρίμασε. Παράδειγμα, η «Στροφή» (2009). Τη λάτρεψα…

ΣΤΟΥΣ «Φατμέ», θυμάμαι, είχαμε κλείσει και κοινές συναυλίες με τον Σιδηρόπουλο και τους «Απροσάρμοστους». Επίσης (οι συναυλίες) ένα κομμάτι που επένδυσα. Ερχόμενος Ελλάδα, ήταν ανύπαρκτες. Μόνο τα μαγαζιά. Ναι, αλλά τα μαγαζιά είναι γι’ αυτούς που πληρώνουν. Οι άλλοι; Κατέθεσα, λοιπόν, ένα σωρό πληροφορίες για το πώς γίνονται οι συναυλίες σε εξωτερικούς χώρους. Η οργάνωση, ο ήχος, τα φώτα… Και, δειλά – δειλά, άρχισε αυτό να «ανοίγει». Ως την «έκρηξη» των επόμενων δεκαετιών…