Ανήμερα του Μυροβλήτη, στα μέρη των «αγιόδουλων»

Με αφορμή τη σημερινή (26/10) εορτή του Αγ. Δημητρίου, μια περπατησιά στην πιο γνωστή εκκλησιά του στο νησί, στο χωριό των Αγ. Δούλων, όχι μακριά από την Καμαρέλα.

Επιμέλεια: Ηλίας Αλεξόπουλος

ΠΗΓΕΣ και αφηγήσεις των γερόντων, τον περιγράφουν ως χαρισματικό. Σοφό. Φροντιστή. Κι αγαπητό. Μια «χαριτωμένη ιερατική μορφή», που «ο Θεός τον είχε προικίσει με το διορατικό χάρισμα».

ΘΕΟΔΟΥΛΟ, τον έλεγαν. Πατέρας Θεόδουλος Κρασάκης. Απ’ το Βαλανειό. Εκεί, στα όρια του χωριού του με Άγιους Δούλους και Ξανθάτες, έζησε, μικρό παιδί, τα λείψανα μιας παλαιάς μονής. Του Μυροβλήτου Μάρτυρος. Τ’ Άη Δημήτρη. Κτίσμα, έλεγαν, του 16ου αι. Όταν, αρχές του 20ού αι., ένιωσε «το κάλεσμα», εγκαταστάθηκε. Με κόπο και με στέρηση, την ανανέωσε. Κι έφτιαξε, κτήτωρ, νέο, όμορφο καθολικό. Κατά την παραδοσιακή, κορφιάτικη ναοδομία.

ΛΙΓΟ πριν «φύγει», στο σώσμα του Β’ Παγκοσμίου (3/1/1945), συνέταξε διαθήκη. Ελλείψει, έγραφε, διαδόχου, επιθυμιά του ήταν να μείνει η Μονή στην επιμέλεια Μοναχού απ’ τη Μονή της Πλατυτέρας˙ κι έτσι έγινε, με την τοποθέτηση, ως Ηγουμένου, του π. Ανανία Σαγιά (1945 – 1965). Και να ταφεί εκεί…

ΤΗΡΗΘΗΚΕ κι αυτό. Σήμερα, μπροστά στην κόγχη του Άγιου Βήματος, το λιτό, άσπρο μάρμαρο στέκει πάντα να θυμίζει. Την προσφορά μιας απ’ τις πιο ουσιαστικές ασκητικές μορφές του τόπου. Στην πλέον εμβληματική ναοδομική αναφορά του Αγίου στο νησί. Την Ιερά Μονή Αγ. Δημητρίου Αγίων Δούλων – απ’ τους «αγιόδουλους», τους δούλους, που φροντίζαν’ το Μεσαίωνα τα τιμάρια / κτήματα των εκκλησιών (*).

ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ πια, κατά το έργο του διαδόχου του Σαγιά, π. Σωσίπατρου Τσέπερη, απ’ το χωριό των Αγραφών (η σημερινή γυναικεία αδελφότητα εγκαταστάθηκε εκεί το ’77). Την, εν πρώτοις, πνευματική καθοδήγηση του αοιδήμου, Πολυκάρπου. Και μια έκτοτε λαμπρή φροντίδα κι εργασία, που διαμόρφωσε τη σύγχρονη συνθήκη της Μονής: αγιογραφία, ιεροραπτική, ελαιώνας, ανακαίνιση στα παλαιά τα κτίσματα, την εκκλησιά και τον προαύλιο χώρο. Με «ρούχο», πάντα, την αγάπη των πιστών της περιοχής. Τη στήριξη. Την αγωγή. Και κάθε χρόνο σαν και σήμερα, ανήμερα της γιορτής του Μυροβλήτη, τον ταπεινό βηματισμό ως το ιερό κατώφλι. Προσκύνημα. Στη δόξα του…

Βασισμένο στο κείμενο «Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Αγίων Δούλων», του imcorfu.gr. Δείτε το πρωτότυπο, ΕΔΩ.

Άλλες 4 εκκλησίες τ’ Αγ. Δημητρίου στην κερκυραϊκή ύπαιθρο

►ΣΤΟΥΣ ΚΥΝΟΠΙΑΣΤΕΣ: Μικροναός, παλαιότατος, προ του 1557 (κατά νεώτερη έρευνα του Τέλλου Πανδή), με άλλοτε κτήτορες τον (πρώτος γνωστός) Αντώνη Καλούτζηκο, κάτοικο κάστρου Κορφών και κατόπιν, πλην άλλων, την οικογένεια Πουλημένου – Κόντυλα ή Καντύλη (1693 – 19ος αι.).

►ΣΤΟΝ ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟ (ΧΛΩΜΟΥ): Ναϊσκος στο ομώνυμο, γραφικό χωριουδάκι, των 87 κατοίκων (απογραφή, 2011), στον κερκυραϊκό Νότο, αδελφό του όμορου, βυζαντινόριζου, Χλωμού, συστεγασμένοι τόποι, αιώνες τώρα, υπό τον ορεινό ίσκιο της ανατολικής πλαγιάς απ’ το «Μεροβίγλι».

►ΣΤΗΝ ΑΝΩ ΠΑΥΛΙΑΝΑ: Ο ναός – προστάτης του χωριού, στην βουνοπλαγιά Παυλιάνας, αντάμα με Παντάτι, Κάτω Παυλιάνα, Κάτω Γαρούνα κι Άγ. Ματθαίο. Υπάγεται στην Αρχιερατική περιφέρεια Αγ. Ματθαίου / Ι.Μ. Κερκύρας και δεσπόζει το ιδιαίτερο τέμπλο του, πελεκημένο σε ντόπια πέτρα.

►ΣΤΗΝ ΚΑΤΩ ΚΟΡΑΚΙΑΝΑ: Στο Κατωμέρι των όχι λίγων εκκλησιών του 16ου – 17ου αι. (όταν εκτιμάται πως χτίστηκε και το κυρίως μέρους του χωριού). Με, κατά παράδοση, ανήμερα της εορτής του Αγίου, λαϊκή πανήγυρη, συνηθέστερα στον προαύλιο χώρο του «μητροπολιτικού» Ι.Ν. Αγ. Αθανασίου.

(*) Σύμφωνα με τον Ούλλιαμ Μίλλερ («Ιστορία της Φραγκοκρατίας εν Ελλάδι, 1204 – 1566»), εν έτει 1228, επί «βασιλέως και αυτοκράτωρος Ρωμαίων», Θεοδώρου, επικυρώθηκαν με αργυρόβουλο στην εκκλησία της Κέρκυρας «τα χορηγηθέντα εις αυτήν υπό του Αλεξίου Α’ Κομνηνού και Μανουήλ Α’ Κομνηνού». Μεταξύ αυτών και η δωρεά 220 δούλων, οι «αγιόδουλοι», των οποίο το έργο «ήτο το γεωργείν και άλλας παρέχειν υπηρεσίας. Το όνομα δ’ αυτών περισώζεται ακόμη εν τω ονόματι του χωρίου της Κερκύρας, του καλουμένου κατά παραφθοράν Άγιοι Δούλοι».