Στην πλατεία, τσι καμάρες…

Με αφορμή τη σαν σήμερα (7/1/1972) πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες Αθηνών, Πειραιώς, Προαστίων, μια αναδρομή στην πιο εμβληματική «κερκυραϊκή» ταινία του παλαιού ελληνικού σινεμά.

Γράφει ο Ηλίας Αλεξόπουλος

ΑΠΛΩΣΕ τα χέρια, σαν ν’ αγκαλιάζει ουρανούς. Πότισε το μούτρο της, με μια σπάνια, σπινθηροβόλα έκφραση. Ρούφηξε μια στάλα αέρα, αυτοσχεδίασε και είπε: «Αφήστε με να κλείσω τα μάτια και να δω την Κέρκυρα όμορφη, όπως είναι…» Δέκα πέντε λέξεις. «Αγκαλιά» στο λόγο το βαθύτερο, για τον οποίο η εγχώρια παραγωγή υποδεχόταν ες αεί μια «Κόμισσα… της Κέρκυρας»…

Ο ΜΥΘΟΣ επιμένει: πλην του καλλιτεχνικο – εμπορικού ζητούμενου, η (μακράν) πιο εμβληματική περίπτωση του ιστορικού διπτύχου «Κέρκυρα και σινεμά», υπήρξε παιδί επιθυμίας: της θυελλώδους, Ρένας Βλαχοπούλου. Για ένα φιλμ πλημμυρισμένo από Κέρκυρα.

ΤΟ ΕΙΧΕ εκμυστηρευτεί, λένε, στον Φίνο. Καιρό. Και ο Φιλοποίμην σπάνια χάλαγε χατίρια στις καλές του. Την Αλίκη, την Τζένη, τη Ζωή… Και το Ρενιώ…

Η ΣΤΙΓΜΗ (1972), ιδανική. Η Finos Film, στα ντουζένια της. Η Βλαχοπούλου, star πρώτης γραμμής. Ο Σακελλάριος, διαθέσιμος. Το ίδιο και ο Αλεξανδράκης. Και το «θέλω» της Ρένας, σε απόλυτη συνάφεια με τα χαμπέρια των καιρών: τον ελληνικό κινηματογράφο στο ρόλο της «καλύτερης ρεκλάμας» θερέτρων και νησιών (Πόρος / «Αλίκη στο Ναυτικό»,  Ύδρα / «Γοργόνες και Μάγκες», Σπέτσες / «Τζένη, Τζένη», Αίγινα, Λαγονήσι, Σούνιο, Μύκονος…).

Η ΚΕΡΚΥΡΑ ζητούσε ακόμη το δικό της αντίστοιχο τοτέμ – «Η αρχόντισσα και ο αλήτης» (1968), είχε λειτουργήσει μεν ευνοϊκά, αλλά έως εκεί.

ΒΛΕΠΕΤΕ, η σταθερά «Αλίκη και Δημήτρης» καπέλωνε τα πάντα. Πρώτα αυτοί, τα απόλυτα pop idols, μετά ό,τι άλλο (ο Πίπης, το σενάριο, οι Κορφοί…). Επιπλέον, τα συνδετικά points με την Κέρκυρα (ντοπιολαλιά, «αύρα»…), ήταν πολύ συγκεκριμένα. Η όποια προβολή περιορίστηκε στο οπτικό κομμάτι (έλειπαν οι ισχυρές κερκυραϊκές σεναριακές ή στιχουργικές αναφορές), ακόμη δε κι αυτό, το background, υπήρξε μόνο μερικώς κορφιάτικο, καθώς σημαντικό μέρος των γυρισμάτων γυρίστηκε εκτός.

Στη σκηνή με τον μανάβη (με Νόνικα Γαληνέα), τον… μανάβη υποδύεται ο αδελφός της, ζωγράφος, Χρήστος Βλαχόπουλος! Όλος ο… καυγάς τους, φυσικά, δεν ήταν παρά αυτοσχεδιασμός της Ρένας.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, στην «Κόμισσα» η… συναστρία υπήρξε εκπληκτική. Η «καταιγιστική Ανγκιολίνα», θέτει στο περιθώριο την «υπέροχη Βλαχοπούλου». Έχει κορνίζα τον Καποδίστρια, μιλάει ατόφια κερκυραϊκά, βρίζει κερκυραϊκά, κινείται, νιώθει, βουρλίζεται, τραγουδάει, αγαπάει κερκυραϊκά: «Ω, ψυχή μου εσύ, τσαντσαμίνι μου, μπουγαρίνι μου, Παναγία κοντά σου!»

ΕΙΝΑΙ η «σιόρα» (όχι η «δεσποινίς Ρένα»). Ζει στην Αναγνωστική (όχι στη βίλα Λεβίδη στην Παλλήνη). Ψωνίζει «απ’ του Αγάθου», πίνει καφέ στον «Ζήσιμο», τραγουδάει στο «Καστέλλο» (βίλα Μιμπέλι), κοιτά τον Μεταξόπουλο να χορεύει στο «Αχίλλειο», «στου Μαίτλαντ», στους Προσκόπους, στην Καποδιστρίου (δεν εμφανίζεται στον Άη Γιώργη στο Καβούρι, στο «Rodeo» / παραλιακή ή την Ηγουμενίτσας – Ιωαννίνων).

ΔΕΝ «παραπέμπει σε Κερκυραία». Είναι Κερκυραία – στάζει Κορφούς ως το μεδούλι. Ξέρει τι πρέπει να δείξει η κάμερα – και ο μέγας Σακελλάριος, ακούει. Τι θα γοητεύσει τους «απ’ όξω» για το άρτιο «tourist folk» του συμπεράσματος.

«Η ΤΑΙΝΙΑ», γράφει η Λήδα Γαλανού, «βασισμένη σε μια χαριτωμένη, προσχηματική πλοκή, έγινε κυρίως για να προβάλλει τη λάμψη της Κέρκυρας, λουσμένης στον ήλιο στη φωτογραφία του Γιώργου Αρβανίτη, ως ιδανικό προορισμό για τους ξένους, τους κοσμοπολίτες “λεφτάδες”, με γούστο και καλλιτεχνικές ανησυχίες…».

ΦΙΝΟΣ και Σακελλάριος, ήξεραν: για κάτι «κερκυραϊκό», χρειάζονται αυθεντικά κερκυραϊκά «υλικά» στους καίριους άξονες: πρωταγωνιστής (Ρένα), εικόνα (100% γυρίσματα εδώ), μουσική. Γιώργος Κατσαρός…

Η ταινία εξελίχθηκε σε σημαντική εισπρακτική επιτυχία: 9^η τη σεζόν 1971-’72 (310.583 εισιτήρια).

«Κέρκυρα, Κέρκυρα, με το Ποντικονήσι…»

Η «ΚΟΜΙΣΣΑ», η απόλυτη διαφήμιση της Κέρκυρας των 70s… Και το μουσικό της «ρούχο», ο άτυπος ύμνος του νησιού. O Γιώργος Κατσαρός (κυρίαρχη μορφή των cine tracks στα 60s-70s), σε μια απ’ τις καλύτερες στιγμές του. «Κέρκυρα – Κέρκυρα, με το ποντικονήσι…»

ΗΤΑΝ το δεύτερο «κινηματογραφικό» τραγούδι του με κορφιάτικο αξάν, μετά την «Κερκυραία» του «Viva Rena» (1967, πάλι σε στίχους Σακελλάριου) για τη φωνή της Ρένας (τότε, ως… «Πεπίτα ντι Κορφού»). Με τη μικρή του περιπέτεια…

ΟΠΩΣ έχει πει, «είχε γυριστεί η ταινία και τη γράφουμε στο Φίνο – βλέποντας τις εικόνες στο μόνιτορ. Είναι, πλην των τεχνικών, η Βλαχοπούλου, ο Σακελλάριος, εγώ και ο Φίνος. Μόλις τελειώνει η ταινία, μου λέει ο Σακελλάριος:

-“Δεν κάναμε το τραγούδι των τίτλων.”

-“Ε, και; Κάνουμε ένα τώρα!”

-“Δε μου λες μερικές λέξεις, να θυμίζουν Κέρκυρα;”

Αρχίζω για Σπιανάδα, καντούνια, Γαρίτσα, πλατεία, καμάρες, Μπενίτσα, Παλαιοκαστρίτσα, Ποντικονήσι… Σε 15’ είχε γράψει πρώτο κουπλέ και ρεφρέν. Έτσι, επί τόπου! Μου έδωσε το χειρόγραφο και κάθισα στο πιάνο…»

«Η ΨΥΧΗ του (Κατσαρού)» γράφει ο Ηρακλής Ευστρατιάδης, «πέταξε στην αγαπημένη του Κέρκυρα και μια πολύ όμορφη μελωδία ξεχείλισε στο στούντιο της οδού Χίου. Σε μισή ώρα, το τραγούδι ήταν έτοιμο. Η Βλαχοπούλου, ξετρελάθηκε. Το έμαθε στη στιγμή και την άλλη μέρα το ηχογράφησε..»

MOVIE INFO / Ο επιχειρηματίας, Σωτήρης Καρέλης ζητεί απ’ τη (δις) χήρα, δασκάλα πιάνου, σιόρα Ανγκιολίνα να του πουλήσει το αρχοντικό της για να το κάμει ξενοδοχείο. Η άφιξη ενός ιταλικού συγκροτήματος, με star την Αλίντα Ρίτσι, η προσωρινή της αντικατάσταση απ’ την… ολόφτυστη, Ανγκιολίνα, η εμφάνιση ενός δακτυλιδιού απ’ το… πρώην –και χρόνια εξαφανισμένο- αρραβωνιαστικό της, η εντέλει εμφάνιση της Ρίτσι και η πρόταση γάμου του Καρέλη, συνθέτουν ένα απίθανο κουβάρι.

Παραγωγή: Φίνος Φιλμ (1972)

Σενάριο: Αλέκος Σακελλάριος

Σκηνοθεσία: Αλέκος Σακελλάριος

Παίζουν: Ρ. Βλαχοπούλου, Αλ. Αλεξανδράκης, Ν. Γαληνέα, Μ. Δεμίρης, Μπ. Ανθόπουλος.

© Photo Credits: Finos Film