Μια στιγμή της κερκυραϊκής διαχρονικότητας, μέσα από 160 λέξεις.
Επιμέλεια: Ηλίας Αλεξόπουλος
ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ από τον Υπουργό Εσωτερικών (επί βασιλείας Γεωργίου Α’), Θεόδωρο Π. Δηληγιάννη, η τηλεφωνική σύνδεση των Ανακτόρων «της Αυτοκράτειρας της Αυστρίας», Ελισάβετ (Αχίλλειο, Γαστούρι), «μετά του τηλεγραφείου Κερκύρας και του εκείθι Αυστριακού Προξενείου» και η «εν αυτοίς σύστασις και λειτουργία τηλεφωνικών γραφείων». Η απόφαση δημοσιεύτηκε στο Φ.Ε.Κ. της 14/2 (47), πρόκειται, δε, για την πρώτη γνωστή αναφορά σε τοποθέτηση τηλεφωνικής γραμμής στην Κέρκυρα (λίγο μετά, Μάιος ’91 • Φ.Ε.Κ. 3/5, αντίστοιχη έγκριση δόθηκε για τη σύνδεση «μεταξύ του εν Κερκύρα Βασιλικού Αγροκηπίου Mon Repos και Βασιλικών Ανακτόρων…»). Σύμφωνα με την απόφαση, «τα σύρματα των ειρημένων τηλεφωνικών γραμμών, δέον εντός της πόλεως να μη αναρτηθώσιν επί στύλων, αλλ’ επί των στεγών των οικιών, εν απαραιτήτω δ’ ανάγκη επί των τοίχων». Ενώ σημειωνόταν εμφατική η δυνατότητα που διατηρούσε η Κυβέρνηση, εάν –και για οιονδήποτε λόγο- έκρινε, να ανακαλέσει τη χορηγούμενη άδεια, «άνευ ουδεμιάς υποχρεώσεως προς αποζημίωσιν». Η απόφαση σύστασης και λειτουργίας κεντρικού τηλεφωνικού σταθμού στην Κέρκυρα, θα ερχόταν μια δεκαετία έπειτα (1901).
• Με βάση το παλαιό (ιουλιανό) ημερολόγιο, που ίσχυε στην Ελλάδα έως το 1923 (16/2).
Φωτό αρχείου