Ο Κώστας Γεωργάκης (23 Αυγούστου 1948 – 19 Σεπτεμβρίου 1970) ήταν Έλληνας φοιτητής από την Κέρκυρα που αυτοπυρπολήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δικτατορία στην Ελλάδα.
Στις 19 Σεπτεμβρίου 1970, τα ξημερώματα, στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας, μπροστά από το δικαστικό μέγαρο, περιέλουσε τον εαυτό του με βενζίνη και αυτοπυρπολήθηκε, φωνάζοντας: Το έκανα για χάρη της Ελλάδας, ζήτω η δημοκρατία, όλοι οι Ιταλοί ας αναφωνήσουν: Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου και πέθανε μετά από λίγες ώρες.



Η σορός του νεαρού φοιτητή έμεινε άταφη για 4 μήνες, αν και μεταφέρθηκε από φίλους και συμφοιτητές του στο νεκροταφείο της ιταλικής πόλης. Η δικτατορία, θέλοντας να αποφύγει τη δημοσιότητα και την πραγματοποίηση λαϊκών εκδηλώσεων, είχε απαγορεύσει μέσω του Προξενείου, την άμεση μεταφορά της στην Κέρκυρα, αφήνοντάς την άταφη, σ’ ένα υπόστεγο, στο νεκροταφείο του Σταλιένο (το αίτημα μεταφοράς στην ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Νικολάου απορρίφθηκε με τη δικαιολογία ότι επρόκειτο περί αυτοκτονίας).



Κάτω από άκρα μυστικότητα στις 13 Ιανουαρίου 1971, η σορός παρελήφθη απ’ πλοίο «Αστυπάλαια», πλοιοκτησίας Βερνίκου–Ευγενίδη και παρακάμπτοντας το λιμάνι της Μασσαλίας, στις 17/1 απόγευμα έφθασε στον Πειραιά. Από εκεί μεταφορτώθηκε στο πλοίο «Σούνιο» και τα ξημερώματα της 18ης Ιανουαρίου έφτασε στην Κέρκυρα.
Πρώτα πέρασε από το σπίτι της οικογένειας και μετά, πάντα εν κρυπτώ, στο Α’ Δημοτικό Νεκροταφείο και όπως έχει περιγράψει ο πατέρας του, Σπύρος: «Έτρεξα για να ταφεί στο νεκροταφείο, φοβόμουν μη δε μας αφήσουν. Τελικά τα κατάφερα. Όμως δεν έγινε κανονική εξόδιος ακολουθία, ένα τρισάγιο έκαναν…».
Διαβάστε επίσης: