Μια, σαν σήμερα, στιγμή της κερκυραϊκής διαχρονικότητας, σε 160 λέξεις.
Eπιμέλεια: Ηλίας Αλεξόπουλος
ΠΡΟΪΟΝ ΤΗΣ -με την έλευση των Ρωσότουρκων του ναυάρχου, Φ. Ουσακόφ- ανασύστασης του ορθόδοξου Επισκοπικού θρόνου της Κέρκυρας (είχε καταργηθεί το 1284 απ’ τον Κάρολο των Ανδηγαβών), εκλέγεται, πρώτος Μητροπολίτης, ο Γεώργιος Χαλικιόπουλος – Μάντζαρος. Έως τότε Μέγας Πρωτοπαπάς του τόπου (1795), κατά το αξίωμα πνευματικού προϊσταμένου των ορθοδόξων, που είχε επιτρέψει ο Πάπας επί ενετοκρατίας. Δυστυχώς, ο ξαφνικός, μετ’ ολίγου, θάνατός του δεν επέτρεψε καν την χειροτονία του. Με αποτέλεσμα ν’ ακολουθήσει νέα διαδικασία εκλογής, μεταξύ του Πέτρου – Πολύκαρπου Βούλγαρη και του εμβληματικού, Νικηφόρου Θεοτόκη (πρ. αρχιεπισκόπου Σλαβωνίου και Χερσώνος). Μολονότι ο Θεοτόκης έχαιρε της στήριξης του Ι. Καποδίστρια και του κερκυραϊκού λαού και η εκλογή του εθεωρείτο επικρατέστερη, η ψηφοφορία της 11ης Οκτωβρίου έδωσε, εν μέσω έντονου παρασκηνίου, το χρίσμα στον Βούλγαρη. Τελικώς, δεν επικυρώθηκε ούτε η δική του η περίπτωση: καθώς ήταν έγγαμος, με απογόνους. Και μετά από νέα εκλογή (27/12), εξελέγη ο Ιωάννης Βαπτιστής Κιγάλας (Ιερόθεος Κιγάλας, 1800 – 1813), «ανήρ εγκρίτου κερκυραϊκής οικογενείας, λόγιος και συνετός».
• Με βάση το παλαιό (ιουλιανό) ημερολόγιο που ίσχυε στην Ελλάδα έως το 1923 (16/2).