Με αφορμή τη σημερινή (7/7) εορτή της Αγ. Κυριακής.
Γράφει ο Ηλίας Αλεξόπουλος
Bασισμένο στο άρθρο “Αγία Κυριακή, Κουραμάδες” του imcorfu.gr. Δείτε το πρωτογενές κείμενο, ΕΔΩ.
ΚΑΠΟΤΕ, στον ίδιο ‘κείνο χώρο, σ’ ένα κομμάτι γης κατάφυτης, κοντά στον παλιό αμαξιτό (Κοκκίνι – Κουραμάδες), υπήρχ’ ένα ‘ξωκκλήσι. Οι πιο παλιοί, το θυμούνται μισοχαλασμένο. Απομεινάρια – μάρτυρες, στεκούμενα για χρόνια, καταμεσίς στις φυλλωσιές, τα πεύκα και τις άγριες πρασινάδες του λοφίσκου.
ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΣ, δεν ήταν εύκολο. Έπρεπε να ξέρεις. Περάσματα και τρόπους. Κάθε χρόνο, όμως, τέτοια μέρα, οι πιστοί των γύρω περιοχών, δεν μπλέκαν’ με διλήμματα: «Γιορτάζει η Αγία…», έλεγαν. «… η Κυριακή». Κι έσπευδαν, παρά τα δύσκολα, με τάματα.
ΕΚΕΙΝΟ το ‘ξωκκλήσι, π’ ανήκε στην ενορία τ’ Άη Γιάννη, του Καλυβίτη (Κουραμάδων) και λέγαν’ πως το ‘χαν φτιάξει «οι Χυτήρηδες», αποτέλεσε το πρότυπο γι’ αυτό που σήμερα δεσπόζει ως «το νεώτερο από τα μοναστήρια του νησιού». Η Μονή της Αγίας Κυριακής…
ΠΡΑΓΜΑΤΙ, η, δια προεδρικού διατάγματος, ίδρυσή της (ως «ανδρώα Ιερά Μονή») τοποθετείται τον Σεπτέμβρη, μόλις, του ’92 (2/9). Τρεις μήνες πριν από την εγκατάσταση Ηγουμένου, του π. Γαβριήλ (19/11). Ο π. Γαβριήλ Νικηφορίδης…
ΔΙΧΩΣ ΑΥΤΟΝ, το πιθανότερο, να στέκαν’ πάντα τα ερείπια. Κουραμαδίτης. Θρέμμα. Που από μικρό, λένε, παιδί, σκεφτόταν να δώσει ο Θεός και κάποια μέρα να μπορέσει να βοηθήσει να χτιστεί ένα μοναστήρι σ’ εκείνη ‘κεί «την ερημιά».
ΣΠΟΥΔΑΣΕ (Θεολογική Σχολή Βουκουρεστίου). Θήτευσε ευδόκιμα, επί δεκαετία, στην Εκκλησία της Κρήτης. Κι όταν επέστρεψε στην Κέρκυρα (αρχές δεκαετίας ‘90), ένιωσε πως είχε φθάσει η ώρα.
ΕΤΡΕΞΕ. Πάλεψε. Κόπιασε. Κατάφερε να εξασφαλίσει τα 12 εκείνα στρέμματα της ενορίας τ’ Άη Γιάννη. Τη μητροπολιτική συναίνεση (Τιμόθεος Τριβυζάς). Και τα υπόλοιπα, νερό στ’ αυλάκι. Αρχής γενομένης απ’ το ’93 (12/7): η έκδοση της πολυπόθητης άδειας οικοδομής, η, επί της ουσίας, έναρξη των εργασιών κατασκευής (με την αμέριστη υποστήριξη των ντόπιων, που είχαν σπεύσει ήδη να αποψιλώσουν – καθαρίσουν το σημείο). Περίπου, εκ του μηδενός…
ΤΑ ΜΕΣΑ, λίγα. Η κάψα, ασίγαστη (οι παλιοί Κουραμαδίτες λέν’ ακόμη για «τα θαύματα της χάρης της», που λύσαν’ κάθε κόμπο). Των πιστών, του π. Γαβριήλ, των δύο μοναχών, π. Προδρόμου και Κοσμά. Έτσι, το ’96, ολοκληρώθηκε η πτέρυγα προς Νότο (τέσσερα κελιά, Αρχονταρίκι, βιβλιοθήκη, κουζίνα). Ο πυρήνας…
ΤΟ ’99 ολοκληρώθηκε και το Καθολικό. Το 2002 βάλαν’ και το τέμπλο: περίτεχνο, ξυλόγλυπτο, «από φουρνιστό ξύλο καρυδιάς», με παραστάσεις απ’ το έμβιο βασίλειο και την Παλαιά Διαθήκη, λαξεμένο απ’ το σκάλιστρο δυο Ηπειρωτών «μαστόρων», του Απ. Ηλία και του Μιχ. Τσόντζου.
Η ΟΜΟΡΦΗ βασιλική (με τρούλο), με τις έξοχες αγιογραφίες του Σπ. Καρδαμάκη, τ’ «αγιορείτικο» καμπαναριό «με τους δέκα κώδωνες», και, θησαυρό, «προς ευλογία και στηριγμό», τα τεμάχια Ιερών Λειψάνων, ήταν έτοιμο (μετά το 2010, επεκτάθηκε με την ανέγερση νέας πτέρυγας). Άσκηση και προσευχή. Αλλά και αγροκαλλιέργεια, παραγωγή θυμιάματος, αγιογραφία, ιερο-ραπτική…
• Photo Credits: imcorfu.gr.