Στον Χαλικούνα μυρίζει κέδρο και αιώνες…

Μικρό οδοιπορικό στο… μισό της «Κερκυραϊκής Σαχάρας», με πύλη τη λιμνοθάλασσα των Κορισσίων κι «έξοδο» το Ιόνιο, με το συγκλονιστικό ηλιοβασίλεμα.

Γράφει ο Ηλίας Αλεξόπουλος

ΣΑΝ μια τεράστια γλώσσα από στεριά (χιλιόμετρο, κι άλλο χιλιόμετρο, και τρίτο…), π’ αλλού λεπταίνει, κι αλλού χτίζει πλατέματα. Γιοφύρι ίδιο, από αμμουδερό, χρυσοβελούδινο σεντόνι, ανάμεσα στις δυο της θάλασσες…

ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ, το βορινό κομμάτι του πελάου. Με τα ανεμοδάρματα και τους κυματισμούς των απογευματινών αέρηδων και βάθος, μέσα, τα Λαγούδια. Οι δίδυμες βραχονησίδες, που ζευγαρώνουν τα θαλασσοπούλια. Από την άλλη, η δυτική όχθη της αρχαίας λιμνοθάλασσας. Ο ιερός υδροβιότοπος των Κορισσίων…

Το χωριό (81 κάτοικοι / 2011 – Δ.Ε. Μελιτειέων), σε υψόμετρο 28 μ., βρίσκεται τα Ν.Δ. του χάρτη, 31 χλμ. από την πόλη (μέσω Περάματος και Μεσογγής) και 7 χλμ. από τον Άγιο Ματθαίο.

ΑΤΑΡΑΓΟΣ, συγκλονιστικός, προστατευόμενος (Natura). Mε ‘μερεμένα, πάντα, τ’ αλμυρά νερά, φωλιά κι ασπίδα για κάπου 200 είδη σπάνιων πουλιών (νερόπαπιες, ερωδιοί και φοινικόπτερα, κιρκινέζια, φλαμίνγκο και πετρίτες, γλαρόνια, νανογλάρονα, βαρβάρες, ορνίθια κι αλκυόνες…), εκατοντάδες βλαστούς, αυτοφυείς, τα μοναδικά, επαπειλούμενα είδη αμφιβίων, χελωνοειδών, ερπετοειδών και ψαρικών (Ζαμπαρόλες και Ζουρνάδες, Κερκυρογωβιοί και Ζαχαριάδες…), το ψάρεμα της, σ’ αφθονία, μικρής, μικρότατης γαρίδας απ’ τα παραδοσιακά «κορίτα» του χωριού. Δεμένα εκεί, κατά το «τάγιο»: το άνοιγμα, που, στ’ άλλο τ’ άκρο, διασχίζοντας την άμμο του γήινου «ζωστήρα», συναντάει τα νερά του Ιονίου.

Είναι μία απ’ τις προσβάσιμες παραλίες της Κέρκυρας στα άτομα με κινητικές δυσκολίες, διαθέτοντας ράμπες για αναπηρικά καροτσάκια, σε συγκεκριμένα, «στρατηγικά» σημεία.

ΑΝ ΦΘΑΣΕΙΣ με τ’ αμάξι, θα τ’ αφήσεις λίγο πριν. Στο τέλος του χωμάτινου του δρόμου (κάπως κακοτράχαλη, αλήθεια, η πρόσβαση, ίσως η μοναδική «δύσφορη» παράμετρος). Κατέβα. Και πάρ’ το με τα πόδια ως –εκεί, σιμά- την παλιά την ξυλογέφυρα.

ΑΝΕΒΑ την – με προσοχή. Περπάτησε το μονοπάτι το δασόφερνο. Με τα κλαδιά της οργιώδους βλάστησης και τα ριζά των δέντρων, π’ αρχίζουν να χώνονται στην άμμο. Ίσαμε να φθάσεις. Παραλία. Ρουφώντας οξυγόνο μ’ αρώματα απ’ ιώδιο και κέδρο – το κεδρόδασος, θαλασσόκεδροι και θαλασσοκυπαρίσσια, που ήδη το περπάτησες.

Beach bar – αναφορά (στο οργανωμένο κομμάτι), το «Tayo». Κοντά, υπάρχει και καντίνα. Ταβέρνες θα βρεις καθ’ οδόν («Αλωνάκι», «Σπύρος» κ.ά.). Ποια (και εάν) θ’ ανοίξουν φέτος, είναι μια άλλη ιστορία…

Η ΜΙΑ του άκρη, εκεί. Η άλλη, ίσαμε τη δίπλα γειτονιά, του Ίσσου. Τα δυο μισά μιας έκτασης κάπου 6 χλμ. και την οποία κάποτε, η ανώνυμη έμπνευση, περιέγραψε ως εξής: «Η κερκυραϊκή Σαχάρα»…

ΧΑΛΙΚΟΥΝΑΣ… Επιμένει να αντέχει στ’ ανθρώπου τα περίεργα. Η παραλία των παλιών, εγχώριων θεών. Αμμώδης. Με τις μυθικές της αμμοθίνες, που ο σχηματισμός τους, λέει, είν’ τόσο παλιός που στέκουν κάμποσες (οι «παλαιοθίνες» στη γλώσσα των γηραιότερων), ιδίως προς τη λίμνη, περίπου πετρωμένες πια, ψαμμίτες συμπαγείς, σε ύψος ίσαμε 10-12 μ., απ’ τα αιώνια χτυπήματα τ’ αγέρα και της θάλασσας.

ΜΟΙΑΖΕΙ, ο τόπος, με αναπάντεχο αντάμωμα. Τόσων μαζί υπέροχων. Πιο βόρεια, ξεφυτρώνουν καλαμιώνες – θα τους δεις. Πιο κάτω, προς τη θάλασσα, τ’ αλίπεδα με τις γοητευτικές σαλικόρνιες, τ’ αρμυρίκια, τα εκτυφλωτικά είδη της σπάνιας ορχιδέας, λόχμες μεσογειακές, αλόφιλες, οξύκεδρα θαμνάσια, υδροχαρή κι αλόφυτα– κάπου 162 γνωστά είδη, αλλιώτικα. Φυτρώματα, της άμμου. Κι ανάμεσα, ίδιες πριγκίπισες, τα υπέροχα ασπρόκρινα της θάλασσας (pancratium maritium). «Της Παναγιάς», «της άμμου», «το θαλασσόκρινο» –  μπορεί κι έτσι να τ’ ακούσεις.

ΟΤΑΝ τα δεις, πλησίασε. Και «ζήτησε» οσμή. Λεπτή. Ευωδιαστή. Ψάξτ’ το ιδιαίτερα από τα τέλη του Ιουλίου. Στην ώριμη ανθοφόρια τους…

Τον περασμένο Μάιο, το EBD (Οργανισμός Καλύτερων Προορισμών), τον συμπεριέλαβε στις δέκα ασφαλέστερες παραλίες της Ευρώπης. Και δεύτερη στην Ελλάδα, μετά το Μονολίθι (Πρέβεζα).

ΕΤΣΙ, σε τέτοιο περιβάλλον, κυλάει η καλοκαιριά στον Χαλικούνα. Εξωτικό «παράθυρο» για θέα – και για φόντο, βουτιές σε κρυστάλλινα νερά (ρηχά, ζεστά, ό,τι πρέπει για οικογένειες), μακριά από ασφυκτικούς συνωστισμούς (αν και δημοφιλής, λόγω μήκους, δείχνει μάλλον… αραιοκατοικημένη),  μια πρωτόλεια, ανόθευτη, ατόφια ωραιότητα που επιμένει να βαστά απόσταση απ’ τα «καλά» του… σύγχρονου πολιτισμού (κάποια, μόνο, περιορισμένη δόμηση στ’ ακρόβαθο της ακτογραμμής).

ΤΟ ΕΚΤΙΜΑΣ περισσότερο, αν είσαι λάτρης των θαλάσσιων / extreme ή όχι σπορ – οι δυτικές ακτές της Κέρκυρας ήταν πάντοτε «ευάλωτες» (ειδικά) στους βορειοδυτικούς side – shore αέρηδες (θερμικοί, 12-20 κόμβων). Surfing, Paragliding, Kite Surfing… Σανίδες και «αετοί»…

ΙΣΑΜΕ το βασίλεμα του ήλιου – μη φύγεις από τον Χαλικούνα πριν από το σούρουπο. «Ζήσ’ το», τ’ αξίζεις, ετούτο το ηλιοβασίλεμα. Θαρρείς πως καίγεται, φωτιά, το βάθος τ’ ουρανού. Μαζί, και η ψυχή σου…

© Photo Credits: John’s Corfu World, Φιορέλα Μήτσου, Σπυριδούλα Φαϊτά, Κατερίνα Μεντή.