«Να βλέπεις τη μουσική και ν’ ακούς το χορό…»

Η Ευαγγελία Ράντου κάνει την καραντίνα κίνητρο και υμνεί  (με Βλαντή, Βραχλιώτη) την πρωτογενή σχέση σώματος και μουσικής: «Φφ – Between Space & Time it’s all movement», την Τρίτη (4/8), Mon Repos.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΑ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟ

Σαν το χρονικό μιας παύσης. Βίαιης. Απότομης. Αλλόκοτης. Ρητής. Καθολικής. Δίχως περιθώρια αντίδρασης. Πανδημία… Στην αρχή, καμουφλαρίστηκε φορώντας ρούχο φίλου. Στην πορεία, συνοδοιπόρησε με μικρές αμηχανίες. Σταδιακά, με μεγάλες αγωνίες. Και τελικά, με φόβους σε θέα επόμενης ημέρας. Πότε θα ‘ρθει; Τι θα γίνει; Πώς θα ‘ναι; Πώς θα είμαστε; Κάθε απορία και σταγόνα˙ μια ακόμα, άλλη μία. Όταν το ποτήρι γέμισε, η ανάγκη διάλεξε το σωστό δρόμο του δίστρατου: δεν έγινε απάθεια. Επέλεξε να γίνει αφήγηση. Αλλιώτικη. Δίχως λέξεις και λιμπρέτο˙ ήχος και κίνηση, μουσική και σώμα παλλόμενο στο χώρο. Μόνο. Δωρικά. Την «έγραψε» η Ευαγγελία Ράντου. Την είπε «Φφ – Between Space & Time it’s all movement» και 4 Αυγούστου, μαζί με την Ελίνα Βλαντή και την Άντζελα Βραχλιώτη, την ανεβάζουν στην ξύλινη σκηνή του Mon Repos. Σημείωσέ το: σ’ αφορά…

«Φφ – Between Space & Time it’s all Movement »

by Garage|21 (4/8, 21.30)

CREDITS / Σύλληψη – χορογραφία: Ευαγγελία Ράντου • Ερμηνεία: Ελίνα Βλαντή, Άντζελα Βραχλιώτη, Ευαγγελία Ράντου • Καλλιτεχνικός συνεργάτης: Μαίρη Ράντου • Σχεδιασμός φώτων: Αντώνης Χονδρογιάννης • Σχεδιασμός αφίσας / video teaser: Μυρτώ Γάτσιου • Προώθηση / επικοινωνία: Gpromotion • Παραγωγή: Garage|21 • Διάρκεια έργου: 40’

Προπώληση: www.ticketbox.gr | Ευγ. Βουλγάρεως & Μοντσενίγου 1 | 26610 27400.
Τιμή εισιτηρίου: Προπώληση 10 € | Ταμείο Θεάτρου 12 €.

• Μια παράταση χωρίς σενάριο, διαβάσαμε…

«Πράγματι. Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη πλοκή ή story που αποπειράται να “πει” η παράσταση και ο θεατής καλείται να καταλάβει. Το μόνο που του “ζητείται” είναι να αφεθεί, να απολαύσει και να νιώσει: τη σύνδεση, τη σύμπνοια του σώματος και της μουσικής – μόνο αυτά υπάρχουν, τίποτε άλλο. Αυτό, που αποτελεί και τη ριζική, πρωτογενή, ουσιαστική έννοια του χορού. Εκείνη η θεμελιώδης συνθήκη, που, όπως έχει πει και ο George Balanchine (απ’ τους μεγάλους χορογράφους του 20ού αιώνα), σε κάνει “να βλέπεις τη μουσική”. Και να ακούς το χορό. Αυτό είναι χορός. Κι αυτό αποπειράται να πετύχει το έργο…»

ΣΠΟΡΟΣ μιας ανάγκης – αυτό είναι το «Φφ». Γεννημένης στους πρωτόγνωρους λαβύρινθους της περιόδου του lockdown (δίχως, ωστόσο, να «μιλά» γι’ αυτήν). «Συγκεκριμένα, στα τέλη της», εξηγεί η Ράντου στο Corfu Stories. «Δεν το κρύβω, στην αρχή τον χάρηκα τον εγκλεισμό. Γιατί όλη αυτή η σιωπή που απλώθηκε τριγύρω, με βοήθησε να μπορώ ν’ ακούω καλύτερα τη σκέψη μου. Να ξαναγίνω παρατηρητής του εαυτού μου – πράγμα δύσκολο μέσ’ την τρέλα της καθημερινότητας και των αυτοματισμών της επιβίωσης. Και μάλιστα, δίχως να νιώθω… ενοχές που καθόμουν. Ξέρεις, όταν έχεις συνηθίσει σ’ έναν συγκεκριμένο ρυθμό δουλειάς, ακόμη και τις διακοπές σου κάποιες φορές δεν τις απολαμβάνεις πλήρως. Γιατί γύρω βλέπεις πως όλα –και όλοι- συνεχίζουν να “τρέχουν”, να δουλεύουν. Τώρα, όμως… Κανείς… Και τίποτα…»

«Όλη αυτή η κατάσταση, με έκανε να πάρω στην παράσταση έναν διαφορετικό χορογραφικό και κινησιολογικό δρόμο απ’ αυτόν που οδηγούσα, ίσως, μέχρι τώρα. Γύρισα λίγο πίσω. Στη βάση μου. Στη ρίζα. Στην κλασική μουσική. Γι’ αυτό και θέλησα μια παράσταση, που θα υμνεί αυτήν την αυθεντική, πρωτογενή σχέση του σώματος με τη μουσική. Το αντίκρισμα μιας νοσταλγίας για ένα σώμα κινητικά ενεργό, δυνατό και παρών, με κύρια επιθυμία την απόλυτη σύνδεση με την μουσική που το συνοδεύει….»

• Μέχρι που…

«… μέχρι που η ψυχολογική καμπύλη άρχισε να πηγαίνει προς τα κάτω. Η ίδια η δύσκολη κατάσταση, υγειονομικά… Το επάγγελμά μας, δεν ξέραμε τι θα γίνει με τα θέατρα… Η υποστήριξη που δεν υπήρξε απ’ τους δημόσιους φορείς προς τους καλλιτέχνες και τους εργαζόμενους το χώρο… Η αγωνία, η αβεβαιότητα, άρχισε να μεγαλώνει. Για πρώτη φορά στη ζωή μου τρόμαξα σκεπτόμενη το πότε θα ξαναχορέψω! Ξαφνικά, ένιωθα σαν να υπάρχει πολλή ασχήμια γύρω μου – όχι αισθητική, αλλά κοινωνική, συμπεριφορών, αύρας. Σαν να βάλλομαι συνεχώς. Ένα, λοιπόν, πρωί, ξύπνησα και είπα ότι κάτι πρέπει να κάνουμε. Σε πείσμα των καιρών. Ότι αυτή η ασχήμια δεν με αφορά και δεν ήθελα να γίνω κι εγώ φορέας της. Ένιωσα την ανάγκη να… γυρίσω ανάποδα τα πράγματα. Και, αντί γι’ αυτήν, να προσπαθήσω να βλέπω –και να δώσω και στους άλλους- ομορφιά. Όχι με τον εγωκεντρισμό του “να χορέψω στη σκηνή για να πάρω χειροκρότημα”. Αλλά για να μοιραστώ την αγάπη που έχω γι’ αυτό που υπηρετώ μ’ εσένα, με άλλους φίλους, με ανθρώπους που αγαπούν τις παραστάσεις. Να μοιραστώ αυτή την ενέργεια…»

Η ΕΠΟΜΕΝΗ κίνηση αποτυπώθηκε στο πάτημα δυο δεκαψήφιων αριθμών στο καντράν του κινητού (Βλαντή – Βραχλιώτη). Κι ένα κρυστάλλινο εκ βαθέων…

«Τους είπα τα πάντα όπως ήταν και όπως τα ένιωθα: Δεν υπάρχει μπάτζετ, δεν υπάρχει τίποτα (προσωπικά, όπως και πολλοί συνάδελφοι, δεν πληρούσα τα κριτήρια του ΥΠ.ΠΟ. σε σχέση με τα επιδόματα, οπότε όλο αυτό το διάστημα πέρασε με μηδενική στήριξη). Το μόνο που υπάρχει, είναι η μεγάλη μου ανάγκη να ενεργοποιηθώ ξανά. Να δηλώσω “παρούσα” απέναντι σε όλη αυτή την κατάσταση. Το κίνητρο να ξαναδημιουργήσουμε, να το μοιραστούμε με τον κόσμο, να ξαναπατήσουμε πάνω στη σκηνή. “Είστε;” Τα κορίτσια ήταν ακριβώς στην ίδια κατάσταση. Και η ανταπόκρισή τους υπήρξε, πραγματικά, πολύ συγκινητική. Την επομένη κιόλας, μπήκαμε στο studio. Χωρίς καν να ξέρουμε ακόμη αν και πότε θα ανοίξουν τα θέατρα…»

ΗΤΑΝ Μάης…

• Πώς κύλισαν αυτοί οι δυόμιση μήνες;

«Σε μια κατάσταση δύσκολη μεν, αλλά ιδιαίτερα ευχάριστη και δημιουργική. Αυτό το project μας κινητοποίησε εξ αρχής πολύ ωραία. Αν θες, και υπό την έννοια του στοιχήματος, ως προς τη στήριξη του κόσμου. Να δούμε, δηλαδή, ότι ο κόσμος έχει πάντα ανάγκη το θέατρο, τις τέχνες. Όπως υπήρξαν το αποκούμπι του σ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας. Κάθε είδος: θέατρο, ταινίες, μουσική, διάβασμα…»

• Τι προβλέπεις;

«Θα το δούμε. Ενστικτωδώς, πάντως, κι απ’ την πλευρά του καλλιτέχνη, νιώθω ότι ναι… επειδή καθημερινά βαλλόμαστε  από αρνητισμό και την ασχήμια που προανέφερα (ό,τι, εν πάση περιπτώσει, θεωρεί καθένας άσχημο), ο άνθρωπος έχει πάντα την ανάγκη να απολαύσει κάτι όμορφο. Φαντάζομαι ότι δεν είμαι η μόνη που το νιώθω σε ανθρώπινο επίπεδο…»

ΑΣΧΗΜΙΑ… Την επαναφέρει τακτικά, ως λέξη, στη συζήτηση. Προφανέστατα, απ’ τα θεμελιώδη «καύσιμα» της δράσης. Αν «αποτυπώνεται» και μέσα στην παράσταση; Negative. Παρά το γεγονός ότι, όπως λέει σε μια αποστροφή του λόγου της, «υπάρχει ένα κομμάτι της σύγχρονης τέχνης, την οποία υπηρετώ, το οποίο (και το χαίρομαι, πολλές φορές, ως θεατής) αυτή την ασχήμια τη βγάζει μπροστά…».

• Ο λόγος;

«Δεν είναι μόνο το ότι δεν ήθελα ως… μη όμορφο. Αλλά και γιατί ακόμη, το όλο φαινόμενο το παρατηρώ. Είναι μια κατάσταση που το καλλιτεχνικό του αποτύπωμα μπορεί να το δούμε σε μερικούς μήνες ή σ’ έναν χρόνο από τώρα. Εξελίσσεται ακόμη. Τα σώματα, οι σωματικές συμπεριφορές μέσα στην κοινωνία, θα αλλάξουν κι άλλο. Ακόμη δεν την έχω απορροφήσει σε βάθος την πληροφορία, ώστε να κάνω ένα σχόλιο πάνω στη σκηνή…»

ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ της εν εξελίξει παρατήρησης, η Ράντου το χρίζει, από καλλιτεχνική σκοπιά, ένα απ’ τα πλέον ενδιαφέροντα της, κατά τα άλλα, περίεργης κατάστασης: «Ειδικά για τους χορευτές», υπογραμμίζει, «αυτή είναι μια περίοδος που καλούμαστε πολύ να είμαστε παρατηρητές. Ακόμη και το τι συμβαίνει κοινωνικά, με όλο αυτό το κομμάτι της μη επαφής, το πόσο έχουν αλλάξει τα σώματα, το πώς μπορεί να συναντάς κάποιους ανθρώπους και να υπάρχει μια περίεργη αμηχανία –να σε χαιρετίσω; Να μη σε χαιρετίσω; Κι αν ναι, πώς; Φιλί; Αγκόνας; Χέρι; Είναι ένα τεράστιο κινησιολογικό γεγονός για τις κοινωνίες αυτό που βιώνουμε…»

• Μπορείς να εικάσεις πού θα… καθίσει, τελικά, η μπίλια;

«Δεν ξέρω. Είναι μια απρόβλεπτη κατάσταση, όπου ακόμη και επιστήμονες δεν μπορούν να βγάλουν ασφαλή συμπεράσματα. Φοβάμαι, πάντως. Κατ’ αρχήν, σε ανθρώπινο επίπεδο. Λόγω και του επαγγέλματός μου, τη σωματική επαφή, ως έκφραση, τη θεωρώ σπουδαία. Και μου στοιχίζει όταν βλέπω έναν φίλο μου, μετά από καιρό και υπάρχει αμηχανία αν θα τον αγκαλιάσω ή όχι. Αυτή η απόσταση μας κάνει ακόμη πιο κλειστούς ως οντότητες. Είναι σαν να κρυώνει το σύμπαν τριγύρω. Σαν να οδηγούμαστε, σταδιακά, σε μια απομόνωση. Κι αυτό διαλύει τα θεμέλια των κοινωνιών. Καταργεί την έννοια του συνόλου, της ομάδας, της συνεργασίας, των σχέσεων, της φιλίας, της αγάπης. Του “μαζί”. Δεν το επιθυμώ. Ούτε ως Ευαγγελία, ούτε ως καλλιτέχνης…»

ΣΚΕΨΕΙΣ… Προβληματισμοί και δύστροπα, δυνητικά σενάρια του ανθρώπου – καλλιτέχνη. Λίγο πριν την τελευταία ρουφηξιά της κρύας μπίρας με τη φέτα λεμονιού, η Ευαγγελία Ράντου, κλείνει τη συζήτηση με την έμφαση στο δεύτερο. Ο καλλιτέχνης… Και ο ρόλος του… Το «χρέος» του, σε κάτι χρόνους αβδηρίτες, μ’ αναμμένο το φλας συναγερμού…

«ΤΟ ΕΙΠΕ πρόσφατα ένας φίλος σκηνοθέτης, που εκτιμώ πολύ… Είναι μια εποχή που, αν είσαι καλλιτέχνης, θα μπεις στη διαδικασία να πάρεις το ρίσκο να κάνεις πράγματα. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει μπάτζετ. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει θέατρο. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει στήριξη. Διαφορετικά, δεν κάνεις τίποτα απέναντι στην κατάσταση… Πολλοί –κι εμένα με απασχολεί, σαφώς- έχουν τη φοβία της επιτυχημένης ή αποτυχημένης παράστασης, του θετικού ή αρνητικού προσήμου. Κι αυτό, μολονότι ξέρεις ότι δεν μπορεί να αρέσει σε όλους, δεν μπορεί να τους μετακινήσει όλους ή να τους αγγίξει όλους το ίδιο, συχνά οδηγεί κάποιους στο να μην κάνουν πράγματα. Σ’ αυτή την περίοδο, νομίζω ότι κι αυτό μπαίνει στην άκρη. Ένα πράγμα χρειάζεται να κάνει τώρα ο καλλιτέχνης: να δράσει…»

ΤΡΕΙΣ απ’ τις κορυφαίες χορεύτριες – χορογράφους στο νησί, φλερτάρουν ήδη με την πρόβα τζενεράλε…