Το πιο “στάσου ένα λεπτό” σημείο της Κέρκυρας

Από την Λουκρέτσια

Στο ανέβασμα, ειδικά, αντικρίζοντας “αυτό”, θέλεις να πας να το ζήσεις. Να το χορτάσεις. Να το περάσεις μέσα σου και να μείνει εκεί για πάντα. Προχτές, μια γιαγιά με το καρότσι με το εγγονάκι της κάθισαν στο παγκάκι. Έβγαλε το τάπερ και το τάισε ένα από αυτά τα γιαγιαδίστικα φαγητά που έχουν κρέας- πάντα- και ρύζι. Σήμερα, στο ίδιο παγκάκι, άλλη γιαγιά. Με μωράκι εγγονάκι, αυτή τη φορά. Κοιμόταν και η γιαγιά μάζευε ήλιο με το βλέμμα καρφωμένο στη θάλασσα. Τι να σκεφτόταν… και η δική μου γιαγιά αναρωτιέμαι τι σκέφτεται. Δεν μας λέει ποτέ. Για να μην μας φορτώνει με τα δικά της. “Τόσα έχετε εσείς οι νέοι…”, λέει και κάνει χούφτα τα χέρια της πάνω στην ποδιά της. Σήμερα θα πάω να τη δω. Μου ζήτησε να της ψωνίσω. Και υλικά για γαλατόπιτα. Για εμάς. “Ξέρω ότι είναι το αγαπημένο σας. Μέχρι εκεί, μπορώ…”. Να τις αγαπάτε τις γιαγιάδες σας. Να τις νοιάζεστε. Να τις χορτάσετε. Να τις καταλαβαίνετε. Και να τις βάζετε να σας φτιάχνουν γαλατόπιτα.