Από την Λουκρέτσια
Περνώντας τις προάλλες, εν μέσω lockdown, ένα νεαρός έκανε γυμναστική. Μόνος του, με θέα τη θάλασσα, στη τεχνητή προβλήτα που εκτελούσε χρέη γυμναστηρίου. Είχε ακουστικά στα αυτιά και σίγουρα θα άκουγε κλασική μουσική- φαντάστηκα. Φαινόταν τόσο ήρεμος… Αυτό σου κάνει η “Σκάλα του Δημάρχου”. Μικρή όταν ήμουν, φανταζόμουν ότι σε αυτή τη σκάλα μόνο Δήμαρχοι μπορούσαν να ανέβουν και να κατέβουν. Και κάθε φορά, με μεγάλη προσοχή, κοιτούσα δεξιά- αριστερά μην με πάρει κανένα μάτι να κατεβαίνω τη σκάλα. Γιατί, Δήμαρχος, δεν ήμουν. Πολύ αργότερα, συνειδητοποίησα ότι μόνο Δήμαρχοι δεν κατέβαιναν από εκεί. Πηγαίναμε στην άκρη, όταν είχε κύμα και τρέχαμε για να μην μας βρέξει η θάλασσα. Λούτσα γυρνούσαμε σπίτια μας. Και τα ακούγαμε από τις μανάδες μας. Μια άλλη φορά, εκεί, είχαμε κρυφτεί και μετρούσαμε καραμέλες από τα κάλαντα. Είχε κρύο, αλλά εκείνη η θάλασσα… γαλήνευε την ψυχή μας μασουλώντας μαλακές καραμέλες με γεύση τριαντάφυλλο, κουκουλωμένοι στα μπουφάν και συνεχώς κατεβάζοντας τα μανίκια. Εκεί θα πάω κι απόψε. Μονάχα να βρω να έχω και μια καραμέλα τριαντάφυλλο…