Η πιο «στενή σχέση» της Κέρκυρας

Από την Λουκρέτσια

Από όποιο σημείο της παλιά πόλης προσπαθήσεις να δεις τη θάλασσα, θα μαγευτείς. Κι αυτό γιατί πάντα θα υπάρχει ανάμεσά μας αυτή η Πόλη. Η Παλιά η Πόλη της Κέρκυρας που μας μαγεύει. Σαν παλιά μας σχέση που πάντα θα μας διεκδικεί. Μια σχέση που ποτέ δεν τελειώνει. Η “πιο στενή”. Εκεί, ανάμεσα, σε εμάς και τη θάλασσα. Και πιο ψηλά να φτάσεις, πάντα εκεί. Αυτή η γραμμή των κτιρίων, που μοιάζει να μπορείς να τη σχηματίσεις με τέμπερα κι ένα παλιό πινέλο, από τα σεντούκια των παππούδων. “Είμαι εδώ”, σου φωνάζει. “Πάντα εδώ. Και να φύγεις, μακριά πάντα θα με αναζητάς”.

Η φωτογραφία που επέλεξα είναι από χτες, που πήγα να επισκεφτώ την αδελφή της γιαγιάς μου. Για τα ψώνια της εβδομάδας. Θέλει να της δείχνω φωτογραφίες. Εκείνη δε βγαίνει πια. Είδε την πόλη στολισμένη και χαμογελούσε. Τα λαμπιόνια και τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα που της έβγαλα φωτογραφία. Μου έδειξε μια μικρή κούτα που είχε κατεβάσει από το πατάρι. Μου ζήτησε να κρεμάσω μια σειρά λαμπάκια έξω στο μπαλκόνι. “Για να βλέπω τη θάλασσα το πρωί και να θυμηθώ ότι είναι Χριστούγεννα, το βράδυ”. Να θυμηθεί. Πόσο δίκιο… Κι εμείς να το θυμηθούμε. Να μην ξεχνάμε. Αλλιώτικα μεν, αλλά και πάλι Χριστούγεννα.