Mέγκουλας / «Φαγητό, η πιο ερωτική πράξη!»

Όταν ο κορυφαίος chef απαντούσε, στο C.S., στον… προαιώνιο μύθο: περνά ο έρωτας απ’ το στομάχι; Κι αν ναι, πώς;

Γράφει ο Ηλίας Αλεξόπουλος

Mεγαλώνουμε με μύθους. Μικρές, αθώες αφηγήσεις, εύηχες, σοφές στο άκουσμα, βγαλμένες απ’ τα χούγια της παράδοσης ή τις διηγήσεις της γιαγιάς. Η αλήθεια τους (αν και πόση εμπεριέχουν) σπάνια απασχολεί. Σαν «φόβος», λες, μήπως μία λεπτομέρεια, χαλάσει την ωραία ιστορία. Και κάπως έτσι, παγιώνονται. Περνούν στη επόμενη γενιά. Και στην επόμενη. Όσο περνά ο χρόνος, σαν αξίωμα… Το δίπτυχο γαστρονομία κι έρωτας δεν έμεινε έξω απ’ τον κανόνα. Και μια ωραία μέρα, ο ανώνυμος «προφήτης», τ’ αποφάσισε: «Ο έρωτας περνά απ’ το στομάχι». Το λόγο λησμόνησε να μας τον εξηγήσει. Τον αναζητήσαμε αλλού. Στον πιο κατάλληλο. Αν, άλλωστε, δεν ξέρει ο Αριστοτέλης Μέγκουλας (Pomo d’ oro) τα πιο κρυμμένα μυστικά της ελληνικής κουζίνας, τότε ποιος…

 «Στην πραγματικότητα, ένα πράγμα είναι ερωτικό: η διάθεση…»

• Λύσε μου, επιτέλους, την απορία: τελικά, ο έρωτας περνάει απ’ το στομάχι;

«300%! Το φαγητό είναι η πιο ερωτική πράξη. Όχι το ίδιο το φαγητό, η όλη διαδικασία. Η πιο ερωτική πράξη, αλλά και η πιο… αμήχανη στιγμή, ειδικά στην αρχή μιας γνωριμίας!»

•Δηλαδή;

«Ένα δείπνο δεν είναι “πάμε και τρώμε”. Υπάρχει η κινησιολογία, η συμπεριφορά,  η άνεση ή μη, οι επιλογές που θα κάνεις. Διαπιστώσεις, π.χ., ότι σας αρέσουν τα ίδια πράγματα. Αυτό, αυτόματα, ξυπνά μια οικειότητα. Ή, το να μαγειρέψεις εσύ για τον άλλο, δείχνει φροντίδα, έγνοια, θαλπωρή, προσπάθεια ικανοποίησής του. Βεβαίως, λειτουργεί και ανάποδα. Σκέψου να τρώει ο άλλος άτσαλα ή, για πρώτο ραντεβού, να βγουν για… σκορδαλιά! Μάλλον δεν θα είναι τόσο ερωτική η διάθεση μετά (γελάει)!»

•Το πιο «αντι-ερωτικό» fact;

«Να μη μοιράζεται κάποιος το φαγητό του….»

 •Άλλα τέτοια (do ή don’t do) tips;

«Αν δεις ότι η συνοδός σου είναι αμήχανη ή αναποφάσιστη τι θα παραγγείλει, πρότεινέ της εσύ – ευκαιρία να δείξεις πόσο την ξέρεις. Ή, αν επιλέξει κάτι, εσύ πάρε κάτι άλλο, ώστε, αν στην πορεία δεν της αρέσει, να της δώσεις “κάλυψη”. Και πολύ σημαντικό: να ξέρεις να επιλέξεις το κρασί…»

•Πέρα απ’ τη… διαδικασία, «ερωτικά» φαγητά, υπάρχουν; Έχει ειπωθεί για πολλά…

«Ξέρω, τα τετριμμένα. Τα γλυκά ή κάποια θεωρούμενα αφροδισιακά, όπως τα όστρακα. Πώς, όμως, καθιερώθηκε αυτό; Δεν έτρωγε ο άλλος μία εβδομάδα, κάποια στιγμή κατέβαζε ένα όστρακο και νόμιζε πως… πέταγε εξ αιτίας του (γελάει). Λάθος. Αντίστοιχα καταγράφεται και η τρούφα. Σε αρχαία, ήδη, κείμενα…»

•Η τρούφα;

«Ναι. Ανέδυε μια μυρωδιά, που πλησίαζε πολύ του ανθρώπινου σώματος. Σε μια, λοιπόν, εποχή, που δεν υπήρχαν αρώματα και αποσμητικά κ.λπ., η κατανάλωση τρούφας θεωρούσαν πως προσέδιδε στο σώμα τη μυρωδιά. Άρεσε. Και συνειρμικά, πως εξέπεμπε έναν “γήινο ερωτισμό”. Βεβαίως, ούτε αυτό έχει ισχύ. Άρα; Ένα πράγμα είναι ερωτικό: η διάθεσή μας! Και μόνο…».

•Σ’ ενοχλεί που τέτοιες μέρες, επετείων ή γιορτών, ψάχνει ο άλλος το… κάτι άλλο;

«Αυτό που θεωρώ τραγικό είναι, αντί, να ευχαριστηθούμε τους συμβολισμούς της ημέρας, να βλέπω αυτή την αηδία –κυριολεκτικά, όμως- να ζητάμε ξαφνικά πιάτα που μας είναι ξένα, για τα οποία δεν έχουμε την κατάλληλη εμπειρία, το βίωμα, τη μνήμη, ούτε να εκτιμήσουμε, ούτε να απολαύσουμε. “Βάλε και λίγη… μαρμελάδα βατόμουρο!” Μα, αυτή τη χρησιμοποιούσαν οι Άγγλοι ή οι Γάλλοι για συγκεκριμένο λόγο –π.χ. να ισορροπήσουν τη βαριά γεύση του κυνηγιού. Εσύ; Παίρνεις μια μαρμελάδα απ’ το market, όποια να ‘ναι και τη βάζεις όπου να’ ναι, επειδή άκουσες κάπου ότι είναι… must;»

•Έστω, όμως, ότι του Αγ. Βαλεντίνου έρχεται ένα ζευγάρι και σου ζητάει κάτι «για την περίσταση». Μ’ όλα αυτά τα δεδομένα, τι απαντάς / συμβουλεύεις;

 «Υπάρχει, ούτως ή άλλως, μια “γραμμή”, για τα περισσότερα πιάτα μας: αντιθέσεις. Γλυκό – αλμυρό ή ξινό. Κρύο – ζεστό. Μαλακό – τραγανό. Αυτό δημιουργεί ένα παιχνίδι –παιχνίδι είναι και το ερωτικό. Στο οποίο συμμετέχει και το κρασί˙ επιλογή αυτού, που η γουλιά του θ’ αναδεικνύει τα στοιχεία του πιάτου που πρέπει».

•Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, που… δεν θα περίμενα;

«Η πατάτα! Τραγανή έξω, μαλακή μέσα και, αν της βάλεις μια σάλτσα τύπου κέτσαπ, γίνεται αυτόματα γλυκόξινη! Από εκεί και πέρα, βέβαια, όλο αυτό, στη δική μας φιλοσοφία, ακολουθείται από συγκεκριμένα standards: πολύ καλή εκτέλεση, φρέσκα προϊόντα εποχής, διατροφικά ορθά και ισορροπημένα πιάτα. Και απαραίτητα, ωραία ατμόσφαιρα, ώστε να δημιουργηθεί η “μαγεία” της ημέρας. Γιατί ξαναλέω: το παν είναι η διάθεση. Η ατμόσφαιρα. Κι αυτή μπορεί να υπάρξει με οποιοδήποτε πιάτο. Σωστό, όμως, και “τοποθετημένο” στο κατάλληλο περιβάλλον…»

Oλόκληρη η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο τ. 13 της έντυπης έκδοσης του Corfu Stories (Φεβρουάριος 2019).