Κάθε εβδομάδα, προτείνουμε κι ένα βιβλίο. Για το Σαββατοκύριακο…
Μια μοναδική και συναρπαστική ιστορία για την αγάπη και τον αποχωρισμό.
“Με λένε Μαρία Πετράκη. Κι αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου.”
Εμπνευσμένη από το παγκόσμιο μπεστ σέλερ “Το Νησί” και προσαρμοσμένη για τα παιδιά, η συγκινητική ιστορία της Μαρίας για το πώς η ζωή της συνδέθηκε με τη Σπιναλόγκα, ένα μικρό νησί κοντά στην Κρήτη, είναι ένας ύμνος στη φιλία και στην οικογένεια, στην ελπίδα και στην αγάπη.
Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι μια ιστορία επίκαιρη όσο ποτέ.
Ένα βιβλίο από τις Εκδόσεις Ψυχογιός
Ημ/νία έκδοσης | 7 Απρ 2022 |
---|---|
Θεματική Κατηγορία | Ανθρώπινες σχέσεις, Κοινωνικό |
Σειρά | Μικρή πυξίδα (για παιδιά και εφήβους) |
Είδος | Μυθιστόρημα |
Ηλικία | 12-13,9-11 |
Σελίδες | 136 |
Μεταφραστής | Πίπη Φωτεινή |
Εικονογράφος | Smith Gill |
Το νησί της Μαρίας είναι η Κρήτη, είναι και η Σπιναλόγκα, που φιλοξενούσε την αποικία των λεπρών. Η Ρίτα, που ζει στο Λονδίνο, επισκέπτεται τα καλοκαίρια την κρητικιά γιαγιά της. Σε μια επίσκεψή της μαθαίνει την αποσιωπημένη ιστορία της προγιαγιάς της, η οποία αποχωρίστηκε μητέρα και αδελφικό φίλο, νόσησε η ίδια και βρήκε την αγάπη, το θάρρος και τη δύναμη να προσπαθήσει να γιατρέψει τους αλλοτινούς συντρόφους της στο νησί.
Όταν πήρα Το νησί της Μαρίας, το παιδικό μυθιστόρημα της Βικτώρια Χίσλοπ, ομολογώ ότι μου χτύπησαν καμπανάκια. Ακόμα μια μεταγραφή σε παιδικό ενός επιτυχημένου μυθιστορήματος για ενηλίκους; Περίληψη του πρωτότυπου ή αυτοτελές μυθιστόρημα;
Άλλωστε, η Χίσλοπ δεν είναι η μοναδική που το επιχείρησε. Το έκαναν η Διδώ Σωτηρίου με το Μέσα στις φλόγες, η Σώτη Τριανταφύλλου με το Αφρικανικό ημερολόγιο (Πατάκης, 2008), ο Γιάννης Καλπούζος με το Ιμαρέτ, Οι δύο φίλοι και ο παππούς Ισμαήλ (Ψυχογιός, 2015), και αρκετοί ακόμα.
Δεν έχω διαβάσει Το Νησί (2007), ούτε έχω δει την επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά. Και για να πω την αλήθεια, δεν μου λείπουν, γιατί αυτό που διάβασα στέκεται περίφημα!
Είναι ένα πραγματικά συγκινητικό μυθιστόρημα για τη «βούλα», το στίγμα της αρρώστιας ως μέσο υπόγειας κακοποίησης των ασθενών και των οικογενειών τους που τους ακολουθούσε μια ζωή.
Η εικονογράφος Τζιλ Σμιθ έπιασε καταπληκτικά την αίσθηση που μια εποχή ονομάζαμε «ελληνικότητα»! Τα τοπία, οι άνθρωποι, τα εσωτερικά των σπιτιών, ακόμα και το παραδοσιακό κέντημα που διακοσμεί τις σελίδες, δημιουργούν ένα οικείο περιβάλλον που θυμίζει στους μεγαλύτερους, και δείχνει στους νεότερους, εικόνες από μια Ελλάδα που έφυγε ανεπιστρεπτί.
Για περισσότερες προτάσεις βιβλίων πατήστε ΕΔΩ