Κάθε βδομάδα, σας προτείνουμε κι ένα βιβλίο για το Σαββατοκύριακο

«Θα σου πω για τη γέννησή μου, κι ας μην τη θυμάμαι. Από τις λίγες φωτογραφίες που είχαν τραβήξει οι δικοί μου, φαίνεται ότι γεννήθηκα με πολλά μαλλιά. Η μητέρα μου μου είχε πει στα πρώτα χρόνια της ζωής μου ότι τα παιδιά γεννιούνται από το στόμα. “Δηλαδή;” την είχα ρωτήσει. Μου απάντησε πως εκείνη τη μέρα η γυναίκα ξυπνάει νωρίς, με πονοκέφαλο και μπουκωμένη μύτη, και κάποια στιγμή απλώς πάει στην τουαλέτα και φτερνίζεται μέχρι να εκτοξευτεί από το στόμα της στον νιπτήρα το μωρό της. Όλα πάνε καλά, εφόσον έχει φροντίσει να καλύψει τον νιπτήρα με μια μαλακή πετσέτα, ώστε το παιδί της να μην υποστεί τραυματισμούς.
[…]
»Στα δώδεκά μου χρόνια, έμαθα ότι τα παιδιά βγαίνουν ανάμεσα από τα πόδια μας, μου το εξήγησε η τότε καινούργια μου φίλη, η Ευφροσύνη, που ο πατέρας της ήταν μαιευτήρας-γυναικολόγος και γνώριζε καλά από τέτοια πράγματα. Δεν μπορούσε να χωνέψει το κεφάλι μου τη νέα αυτή εκδοχή, αλλά εμπιστευόμουν τη φίλη μου και τον πατέρα της, κι έτσι στιγμή δεν την αμφισβήτησα. Όμως, ακόμα και τώρα, όταν κάθομαι δίπλα σε έγκυο γυναίκα που φτερνίζεται, στο κεφάλι μου ηχεί γοερό κλάμα νεογέννητου. Καμιά φορά γελάω από μέσα μου, άλλες φορές συγκινούμαι, τις περισσότερες τρομάζω. Αλλά πάντα, πάντα, σκέφτομαι τη μητέρα μου και το πώς ξεπετάχτηκα μέσα από το στόμα της και προσγειώθηκα σε έναν νιπτήρα καλυμμένο με μια μεγάλη, τρυφερή, ζεστή, άσπρη πετσέτα».
Ο Παύλος με κοίταξε συγκινημένος. Ήταν η σειρά του να μου ανοιχτεί.
«Η μητέρα μου πίστευε ότι τα μωρά, όταν γεννιούνται, ξέρουν όλα όσα πρόκειται να τους συμβούν μέχρι το τέλος της ζωής τους. Ξέρουν τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν, ποιους ανθρώπους θα γνωρίσουν, ποιους θα ερωτευτούν, αν θα κάνουν παιδιά ή όχι, πότε θα πεθάνουν οι γονείς τους, πότε θα πεθάνουν τα ίδια. Γι’ αυτό πίνουν γάλα τόσο αχόρταγα, βιάζονται να μεγαλώσουν για να μιλήσουν και να πουν στους γονείς τους όλα όσα πρόκειται να συμβούν. Όμως, καμιά φορά θυμούνται ότι το να μεγαλώσουν τα οδηγεί πιο κοντά στον θάνατο, και τότε κλαίνε, κλαίνε με όλη τους τη δύναμη, όχι επειδή έχουν κολικούς ή πεινούν, αλλά γιατί ξέρουν ότι θα πεθάνουν, γνωρίζουν και το πότε. Στις σαράντα μέρες, τα βρέφη χάνουν αυτή τη γνώση και συνεχίζουν να ζουν σαν να μην την είχαν ποτέ. Καμιά φορά, μόνο στα όνειρα, κάποιοι άνθρωποι ανακαλούν θραύσματα από όσα ήξεραν εκείνες τις σαράντα μέρες της ζωής τους. Όσο μεγαλώνουμε και γερνάμε, αυτά τα θραύσματα μας επισκέπτονται πιο συχνά και πιο έντονα. Αυτά μού έλεγε η μαμά μου, όταν ήμουν μικρό παιδί. Αυτά μού λέει και τώρα, όταν έρχεται στα όνειρά μου μουρμουρίζοντας. »
Προδημοσίευση αποσπάσματος στην Book Press από το μυθιστόρημά της Λίνας Ρόκου «Λάθος κεφάλι», το οποίο θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις Εκδόσεις νήσος.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η Καρίνα έχει εκδώσει το πρώτο της βιβλίο, δυσκολεύεται όμως να ξεκινήσει τη συγγραφή του δεύτερου. Ο Παύλος Μ., ένας καταξιωμένος λογοτέχνης που ζει απομονωμένος στο σπίτι του, την καλεί να συγκατοικήσουν και από κοινού να γράψουν το επόμενο βιβλίο τους. Εκείνη δέχεται. Η συμβίωσή τους ξεκινά, παρέα με τον Ρατ, έναν γάτο που δεν νιαουρίζει ποτέ. Πόσα αποκαλύπτουμε για τη ζωή μας μιλώντας για αυτή; Αφηγούμαστε τις ιστορίες μας για να τις μοιραστούμε ή για να τις αφήσουμε πίσω; Τι είναι αλήθεια και τι φανταστικό στην ανάμνηση; Ο Παύλος και η Καρίνα θα δημιουργήσουν μια νέα ιστορία, που όμοιά της δεν έχει υπάρξει ποτέ.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Λίνα Ρόκου γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσε στην Κέρκυρα. Σπούδασε στο Tμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Πάντειου Πανεπιστημίου. Εργάζεται ως δημοσιογράφος. Το μυθιστόρημά της Το τέλος της πείνας (Ίκαρος, 2018) συμπεριλήφθηκε στα τέσσερα πεζογραφήματα που επέλεξε το Pen Greece στο πλαίσιο του πρότζεκτ: Know Her Words, του Pen International. Οι σημαντικότερες επιρροές της είναι η Κέρκυρα και εκείνο το επεισόδιο του Ροζ Πάνθηρα στο οποίο μια ηλεκτρική σκούπα ρούφηξε τα πάντα, ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό.
Μπορείτε να δείτε ΕΔΩ τη συνέντευξη της Λίνας Ρόκου στη στήλη μας My Land Rules.
Για περισσότερες προτάσεις βιβλίων πατήστε ΕΔΩ