Στη Ροβινιά της ακακίας και των παλαιών δοξασιών

Μια μικρή περπατησιά στα μυστικά της, κατά πολλούς, «ωραιότερης παραλίας του νησιού». Η ψευδοακακία του Mr. Robin, η «τρύπα του Χα», η «τράφος της Ζαργάνας» και η λευκή «βίλα του Λόρδου».

Επιμέλεια: Ηλίας Αλεξόπουλος

ΜΙΚΡΟΣ, ίδιος, παράδεισος, χωμένος σ’ ένα βαθυξέφωτο στα παράκτια «χείλη» των Λιαπάδων. Δεν την αγγίζεις εύκολα˙ οφείλεις να γνωρίζεις πώς θα πας…

ΜΙΑ ΛΥΣΗ, απ’ τη θάλασσα. Σκαφάκι απ’ την κοντινή Παλαιοκαστρίτσα (Αλύπα) ή τη «Γέφυρα», την κύρια παραλία των Λιαπάδων. Μια δεύτερη, κατεβαίνοντας (500 – 600 μ.) το παλαιό μονοπατάκι, με τα πέτρινα σκαλιά. Μ’ αρχή πάνω, ψηλά. Το «στόμα» του όγκου τ’ ορεινού π’ αγκαλιάζει ολόκληρη τη δυτική ακτή, κατρακυλώντας, λες, έως κάτω. Σιγά – σιγά. Κάθε βήμα και λίγη ακόμα αποκάλυψη. Μόνο σαν πάρεις και την τελευταία σου στροφή, θα δεις ν’ αποκαλύπτεται ολόκληρο το μεγαλείο. Πατώντας, πια, το πόδι στην τραχι’ άμμο με το ασπρόλειο βότσαλο κι αγγίζοντας τη διάφανη, κρυστάλλινη, γαλαζοπράσινη και παγωμένη αρμύρα – παιδί των κρύων, αδριατικών ρεμάτων, που αγιάζουν όλη εκείνη την πλευρά…

Η ΑΓΙΑ ΡΟΒΙΝΙΑ… Οι ξένοι, ειδικά οι ξένοι, μιλούν ανεπιφύλακτα για μία απ’ τις ομορφότερες παραλίες του νησιού. Πολλοί, την ομορφότερη. Έτσι το ‘δε τη δεκαετία του ’50 κι ένας Σκωτσέζος ευγενής, ζωγράφος, ο Christopher Grey Tennant. Αγόρασε, στον πάνω λόγγο, μία έκταση μεγάλη, μ’ αμπέλια και μ’ ελιές κι έχτισε την κατάλευκη, πολυτελή του βίλα: «Του Λόρδου». Πάντα της στέκει. Έστω, κλειστή…

Ο Tennant λάτρεψε κι ευεργέτησε ποικιλότροπα τους Λιαπάδες. Η δε κόρη του, Emma, με το έργο της «Α House in Corfu» (2002), υπέγραψε τον απόλυτο λογοτεχνικό ύμνο τόσο του χωριού, όσο και, ειδικά, της Ροβινιάς.

ΠΩΣ βγήκε τ’ όνομα της Ροβινιάς; Απ’ ένα είδος ακακίας, τη «Robinia pseudoacacia», που φύτρωνε στα ορεινά του κόλπου. Από παλιά, αλλά όχι κι από πάντα. Το είδος, λέει, εισήχθη στην Ευρώπη (απ’ τις ανατολικές ακτές των Η.Π.Α.) μόλις το 1601. Απ’ έναν Γάλλο βοτανολόγο, φροντιστή των βασιλικών κήπων των Παρισίων, τον Μ. Ροbin.

ΤΟ… ΒΑΦΤΙΣΕ με τ’ όνομά του (Robin > Robinia / εμφανίζεται, ως όρος, απ’ το 1753) κι όταν κάπως, κάποτε, έφθασε ως τα μέρη μας, χάρισε με τη σειρά του τ’ όνομα στον λιαπαδίτικο κολπίσκο. Εύηχο. Εξωτικό. Άρεσε κι έμεινε…

Για χρόνια αναφορά των παραθεριστών, η (ελλείψει υποδομών) περίφημη πλωτή καντίνα «του Τάγκου».

ΙΣΩΣ ν’ ακούσεις να τη λένε και αλλιώτικα: το «πέταλο», λόγω του σχήματος: το φεγγαρόσχημο παράλιο κι αμέσως από πάνω, σαν φυσική περίφραξη, τα ψηλά, όρθια βράχια. Κατάφυτα και καταπράσινα, φρουροί και παρατηρητές του καθαρού ορίζοντα και της μικρής, απίθανης «γράβας», της σπηλιάς – τοτέμ στα «πόδια» τους, στη βάση (6 μ. πλάτος, 17 μ. βάθος και κάπου 15 μ. μπόι). Πήγαινε. Ζήτα την. Κι αν έχεις σκάφος, ψάξε και στα γύρω. Θα ‘βρεις κι αλλού μικροσπηλιές. Εξερεύνησε. Και βούτα…

Χαρακτηριστικό των νερών της Ροβινιάς, το ότι βαθαίνουν αρκετά απότομα. Προσοχή για τα παιδιά, ελκυστικά για όσους ζητούν βουτιές απ’ το υψόμετρο των γύρω βράχων.

ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ, κάμε τον κόπο και ρίξε μια ματιά και σ’ εκείνο τ’ ανηφορικό στρατί, στα δεξιά της γράβας. Ακολουθώντας τα πρωτόλεια σκαλιά, θα σε βγάλουν σ’ έναν λόγγο – στο παρακάτω του, φθάνει έως τ’ όμορφο, απάνεμο και φυσικό λιμάνι των παλαιών ψαράδων των Λιαπάδων. Με τα μπαλωμένα δίχτυα και τα καλαφατισμένα ψαροκάικα. Και την ξακουστή «Τρύπα του Χα», με τις μυστηριώδεις δοξασίες.

ΕΝΑ «πηγάδι», φυσικό, κομμάτι καταρρέοντος εδάφους, η άνω «έξοδος» υποθαλάσσιου ανοίγματος 25 μ., που περνά την κεντρική σπηλιά (απ’ το εσωτερικό της μοιάζει με φεγγίτη που ρουφά το πάνω φως, δίνοντας στα νερά ένα καταπληκτικό, μπλε χρώμα) κι άμα, λέει, ρίξεις μέσα του μία πέτρα, θα την ακούσεις, τελικά, να πέφτει μέσ’ τη θάλασσα. Που απ’ εκεί, δε φαίνεται…

ΟΙ ΔΟΞΑΣΙΕΣ «του Χα»… Κι αυτές του «τράφου της Ζαργάνας». Ένα μικρό ποτάμι που εκβάλει (από Καμίνι και Μηλιές) στην παραλία της Ροβινιάς κι όταν «έγκωνε» απ’ «τ’ αχρείαστα» που πέταγαν οι παλαιοί νοικοκυραίοι (για να καταλήξουνε στη θάλασσα), κατέβαζε νερό και πράματα μ’ απίθανη ορμή. Μέχρι που κάποτε, σε μια τέτοια κρίση, κατάπιε «τσι δυο αδελφές του Βάβυλα». Γεννώντας νέα δεισιδαιμονικά, για τ’ άδικο που ζητούσε εξιλέωση. Και μυστήρια. Και μύθους. Και διηγήσεις. Όλα εκείνα τα μικρά, άυλα κληροδοτήματα του λαϊκού μυαλού, αντίτιμο αναπόσπαστο κάθε τόπου ανυπέρβλητου, ίδιου με σπορά απ’ το χνώτο κάποιου άπιαστου θεού. Ξαπλωμένος στ’ ασπροβότσαλο της Ροβινιάς, ρουφώντας κάθε ειδυλλιακή στιγμή, τέντωσε μια στάλα το αφτί. Πού ξέρεις; Μπορεί και να τ’ ακούσεις…  

© Photo Credits: Αλέξανδρος Μελίδης (σπήλαιo-κατάδυση, 2017), Νίκος Κορακιανίτης (f/b).