Μια Κυριακάτικη βόλτα στη Σπιανάδα (photos)…

O φακός του Αλέξανδρου Μελίδη κατέγραψε εικόνες πλατείας και πέριξ, μια Κυριακή, εν μέσω του lockdown. To C.S.com έβαλε τα λόγια…

Γράφει ο Ηλίας Αλεξόπουλος

Περπατώντας… Τεμπέλικα. Μια Κυριακή, πρωί. Με ήλιο. Σε πείσμα εκείνου του δύστροπου «November» στο αναλογικό ημερολόγιο. Στο ένα μάτι, φύση. Καστανιές, γεροκορμοί, μια συγχορδία σε green μείζονα, που παλεύει να γλιτώσει απ’ το καφέ φαλτσάκι του φθινόπωρου… Στο άλλο μάτι, ιστορία. Μια κοντράδα, ένα βόλτο, κάποιο λερωμένο μάρμαρο… Και άμα ψάξουνε αντάμα ως τα τρίσβαθα του πέρα, χάσιμο στο αιώνιο μπλε. Θάλασσα. Ουρανός. Κι όσο μακραίνει η ματιά, ψηλώνει η μια, κονταίνει ο άλλος – ώσπου συναντιούνται. Κάπου, μακριά. Σε μια χάση… Περπατώντας… Μια Κυριακή, πρωί. Σε δρόμους μισοέρμους. Ήσυχους. Αθόρυβους. Χωρίς φωνές, παιδιά, βλαστήμιες κι ανθρώπους. Ή, έστω, ελάχιστους. Σκόρπιους. Μ’ ένα φθηνό κι ανέκφραστο πανί στο μούτρο, έν’ αγχωμένο Κ6 χωμένο στο μπουφάν και, κάθε τόσο, βιαστικές ματιές στην ώρα: «Σύντομα, είπαν». Σύντομα… Όμορφη πόλη. Που ξέμεινε, ωστόσο, από ψυχή. Σαν «απροστάτευτη» μέσα στο πέπλο προστασίας της. Σιωπηλή μέσ’ τις χιλιάδες διηγήσεις της. «Λυγισμένη» μέσ’ τη «νίκη» της. Γυναίκα, μοιάζει, όμορφη, που δεν μπορεί, τ’ αντίτιμο, να νιώσει. Συναυλία, με υπέροχα κομμάτια. Αλλά ξεκούρδιστα βιολιά… Περπατώντας… Μια Κυριακή, πρωί. Στην Κέρκυρα, πλατεία και τριγύρω, των χρόνων του lockdown. Πόλη μαγική. Και μαγεμένη˙ που περιμένει, λες, το ξόρκι της – να φύγουνε τα «μάγια», να λυθούν. Μελαγχολία. Σκέψου, όμως… Να μην είχαμε, λέει, κι όλο αυτό το υπέροχο˙ έστω, γι’ αυτή, τη μία βόλτα. Σκέψου… Εμείς την απλωσιά – το πράσινο, το μπεζ και το γαλάζιο. Αλλού, τσιμέντο. Κρυμμένοι ουρανοί πίσω απ’ απρόσωπα, κακότροπα μπετά. Και στριμωξιές στο τίποτα. Σκέψου… Όχι για να ‘υρεις γιατρεμό. Μα, ίσως μια στάλα γαληνέψεις. Λίγο. Και για λίγο… Δεν είν’ λίγο…

Το κάναμε και άλλοτε: εμείς, τα λόγια. Ο φακός του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΕΛΙΔΗ την εικόνα. Για το C.S.com, αποκλειστικά…