Σοροπτιμιστικός Όμιλος: Αγωνιζόμαστε για ένα μέλλον απαλλαγμένο από την έμφυλη βία

Γράφει η Χριστίνα Χαϊδόγλου (Επίτιμη Πρόεδρος του Σοροπτιμιστικού Ομίλου Κέρκυρας)

25 Νοεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.

10 Δεκεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αλλά και Διεθνούς Σοροπτιμισμού.

Αυτό το 16ήμερο καθιερώθηκε από το 2009, με πρωτοβουλία της Οργάνωσης Γυναικών των Ηνωμένων Εθνών για δράσεις που αποβλέπουν στην εξάλειψη του παγκόσμιου αυτού φαινομένου με ενημερώσεις και κινητοποιήσεις για την ευαισθητοποίηση των πολιτών.

Γιατί κάθε κορίτσι, κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να ζει χωρίς βία. Βία που δεν πρέπει να γίνεται ανεκτή από καμία κοινωνία, γιατί αυτή υπάρχει σε όλες τις κοινωνίες και αυτή τη βία πρέπει να πολεμήσουμε, αφυπνίζοντας τους συνανθρώπους μας και προτρέποντας τα θύματα να μιλήσουν. Και τα στοιχεία του πρώτου 6μήνου του 2024 δείχνουν ότι οι καταγγελίες διπλασιάστηκαν από το αντίστοιχο διάστημα του 2023, σημάδι παρήγορο, αν σκεφτούμε το φόβο, την εγκατάλειψη, την έλλειψη οικονομικής υποστήριξης που βιώνουν τα θύματα σε πολλές περιπτώσεις.

Οι γυναίκες άρχισαν να μιλάνε και αυτό είναι μία νίκη που ίσως συνέβαλαν σε αυτή και οι εκστρατείες ενημέρωσης. Βέβαια ο δικαστικός αγώνας που ακολουθεί, αν το θύμα ακολουθήσει αυτό το δρόμο, είναι μακροχρόνιος και μέχρι να τελεσιδικήσει, ο δράστης πατέρας (αν μιλάμε για ζευγάρι με παιδιά) έχει το δικαίωμα να βλέπει τα παιδιά του!!!

Ευτυχώς υπάρχει πια ένα νομικό εργαλείο προστασίας, αυτό της σύμβασης της Κωνσταντινούπολης (η υπουργική Σύνοδος του Συμβουλίου της Ευρώπης έγινε στην Κωνσταντινούπολη γι’ αυτό και το όνομά της) που από το Μάρτιο του 2019 έχει υπογραφεί απ’ όλα τα μέλη-κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι έχει επικυρωθεί από τη χώρα μας. Η σύμβαση αυτή έχει 4 άξονες: πρόληψη, προστασία, ποινική δίωξη των δραστών και ειδικό μηχανισμό για την παρακολούθηση της αποτελεσματικής εφαρμογής της.

Αρκεί όμως το νομοθετικό πλαίσιο χωρίς αλλαγές στάσεις και σκέψεις της κοινωνίας; Γιατί τα στερεότυπα καλά κρατούν ως προς το μεγάλωμα και τις θέσεις των ανδρών, πως π.χ. μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, ροζ το κοριτσάκι, γαλάζιο το αγοράκι, όχι στις σπιτικές δουλειές το αγόρι, όμως περισσότερα δικαιώματα. (Κι εδώ την κύρια ευθύνη φέρουν οι γυναίκες-μαμάδες ας μην το λησμονάμε, ας το δεχτούμε).

Το πατριαρχικό λοιπόν μοντέλο αναπαράγεται, δημιουργώντας το χάσμα μεταξύ άνδρα-γυναίκας. (Βέβαια να πούμε ότι βλέπουμε πια αλλαγή στάσης σε αρκετά νέα ζευγάρια, στον τρόπο ανατροφής και διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους και αυτό ασφαλώς θα έχει θετικές επιπτώσεις στις σχέσεις γυναίκας–άνδρα).

Αν λοιπόν όλα αυτά τα αφήσουμε πίσω μας, ίσως πάψει και η Παγκόσμια Ημέρα κατά της βίας των γυναικών να υπάρχει. Μέχρι τότε όμως όχι σιωπή, όχι εφησυχασμός, αλλά εγρήγορση και κινητοποίηση όλων μας.

Κι αυτό επιδιώκει κι ο Όμιλός μας, φωτίζοντας τις δράσεις του 16ήμερου, με το χρώμα της αισιοδοξίας και της ελπίδας, το πορτοκαλί χρώμα, που συμβολίζει ένα μέλλον απαλλαγμένο από την έμφυλη βία.

Και ας μη ξεχάσουμε αλλά να αρχίσουμε «από χθες» δράσεις για τον παιδικό εκφοβισμό που εξαπλώνεται γρήγορα και στη χώρα μας, στους δρόμους, σε δημοτικά σχολεία, γυμνάσια και λύκεια από και προς αγόρια και κορίτσια. Οι καιροί δεν περιμένουν!