Τα “Λουκέτα της αγάπης” έχουν τις ρίζες τους στην Κέρκυρα του 1916

Αν επισκεφθείς οποιαδήποτε μεγάλη πόλη του κόσμου η οποία έχει τουλάχιστον μια γέφυρα, θα παρατηρήσεις ότι στις περισσότερες, τα κάγκελα έχουν πάνω τους λουκέτα, συνήθως με 2 ονόματα και ίσως μία καρδιά ή μία ημερομηνία.

Τα λουκέτα αυτά έχουν ονομαστεί “Love Padlocks” ή “Λουκέτα αγάπης”. Έχουν τοποθετηθεί από ζευγάρια ερωτευμένων και συμβολίζουν την αιώνια αγάπη. Η τάση αυτή έχει τις ρίζες της στην Κέρκυρα της δεκαετία του 1910.

Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 1916, βρήκαν καταφύγιο στην Κέρκυρα περίπου 150.000 Σέρβοι. Για τα επόμενα 2 χρόνια το Νησί έγινε η πατρίδα τους και ζούσαν ειρηνικά μαζί με τους ντόπιους κατοίκους. Δημιούργησαν τη Βουλή τους και σχολείο για τα παιδιά τους, δούλευαν ως υπάλληλοι σε Κερκυραίους ή άνοιξαν μαγαζιά, τύπωσαν εφημερίδα, ίδρυσαν συλλόγους, πήγαιναν στην εκκλησία κι…ερωτεύτηκαν!

Γνωστή η ιστορία του ιδιοκτήτη του «Bella Venezia», Iωάννη Γαζή, ο οποίος πάντρεψε και τις 3 κόρες του με Σέρβους. Τη μία, μάλιστα, την Αυγούστα, με τον μετέπειτα πρωθυπουργό, Milan Stojadinovic το 1919.

Η ιστορία όμως που θα μείνει παντοτινή και θα μνημονεύεται μέχρι τις μέρες μας είναι αυτή του Σέρβου αξιωματικού Relja και μιας πανέμορφης Κερκυραίας της οποίας το όνομα δεν μαθεύτηκε ποτέ. Ερωτεύτηκαν τόσο που ο Relja αποφάσισε να διαλύσει τον αρραβώνα του με τη Σέρβα δασκάλα Nada που ζούσε σε ένα μικρό χωριό της κεντρικής Σερβίας το Vrnjci.

Η ιστορία αγάπης του Relja και της Nada είχε γίνει γνωστή στο χωριό πριν ξεκινήσει ο πόλεμος. Οι 2 νέοι είχαν δώσει όρκους αιώνιας πίστης και αφοσίωσης, πάνω στη μικρή ξύλινη γέφυρα του Vrnjci και όταν ο Relja έπρεπε να φύγει για το μέτωπο, ορκίστηκαν να παντρευτούν μόλις τελειώσει ο πόλεμος.

Όταν η Nada έμαθε για το τέλος του αρραβώνα, έγινε σκιά του εαυτού της. Χάθηκε η ομορφιά της και περνούσε τις μέρες της στο γεφυράκι του χωριού, έχοντας μια μικρή ελπίδα ότι ο Relja θα επέστρεφε κοντά της κάτι το οποίο όμως δεν έγινε ποτέ. Περνούσε ο καιρός με τη Nada κάθε μέρα να τον περιμένει στο ίδιο σημείο ώσπου μια μέρα χωρίς δυνάμεις πλέον πέθανε.

Στο Vrnjci έκλαψαν πολύ και τα νεαρά κορίτσια του χωριού θέλοντας να τιμήσουν την αφοσίωσή της, άρχισαν να γράφουν τα ονόματά τους σε λουκέτα. Επισκέπτονταν τις νύχτες τη γέφυρα που συναντιόταν με τον Relja, τα κρεμούσαν και πετούσαν το κλειδί στο νερό για να μην «ξεκλειδώσει» ποτέ κανείς το μύθο που συνόδευε ο έρωτας της Nada για τον Relja.

Τα χρόνια περνούσαν, ο κόσμος άλλαζε και η ιστορία του Reljα και της Nada, ξεχάστηκε όπως και το έθιμο των νεαρών κοριτσιών του χωριού, με τα λουκέτα. Μέχρι που έφτασε στην περιοχή η Desanka Maksimović (1898-1993), μια απ’ τις σημαντικές πνευματικές προσωπικότητες των Σέρβων και η πρώτη γυναίκα ποιήτρια που έγινε ευρέως αποδεκτή από τους λογοτεχνικούς κύκλους της χώρας.

Στη Maksimović άρεσε πολύ ένα resort γνωστό στο λογοτεχνικό κόσμο για την ηρεμία, χαλάρωση κι έμπνευση, το οποίο βρισκόταν σ’ ένα μοναδικό περιβάλλον με άφθονο πράσινο, πάρκα με σιντριβάνια και λουλούδια, spa και ιαματικά νερά στην περιοχή της Vrnjačka Banja (όπου και ανήκει το Vrnjci).

Για 40 χρόνια, κάθε καλοκαίρι η Maksimović “έκλεινε” για 3 μήνες, τη Villa «Snežnik». Εκεί έμαθε από τους ντόπιους για την ιστορία του Relja και της Nada. Έτσι εμπνεύστηκε ένα ποίημα, το «Molitva za ljubav» («Μια προσευχή για την αγάπη»).

«Θεέ μου, άκου την κραυγή μου, δώσε μου βοήθεια

στείλε τον φύλακα–άγγελό μου, μαζί μου, όπου κι αν βρίσκομαι

παραδίδω στα χέρια σου την ψυχή και τη ζωή μου

σκέψου και κρίνε το καλύτερο για μένα ξέρεις ποιον κρίνω

χάρισέ μου ευτυχία»

Μέσα από αυτό το ποίημα η ιστορία του του Relja και της Nada ξαναήρθε στην επιφάνεια, έγινε γνωστή σε όλη τη χώρα και μαζί αναβίωσε και το έθιμο με τα λουκέτα.

Την περίοδο εκείνη το γεφυράκι του Vrnjci, πήρε και το σημερινό του όνομα «Most Ljubavi» («Η Γέφυρα του Έρωτα») κι εξελίχθηκε σ’ ένα απ’ τα πλέον εμβληματικά σημεία της Vrnjačka Banja. Πλέον πλήθος ερωτευμένων ζευγαριών πηγαίνουν όλο το χρόνο και ιδιαίτερα του Αγίου Βαλεντίνου για να δώσουν τους δικούς τους όρκους αγάπης και να “κλειδώσουν” με το λουκέτο τους τον έρωτά τους. Ανήμερα, πάνω στην ιστορική γέφυρα πραγματοποιείται “Μαραθώνιος φιλιού”.

Στο γεφυράκι βρίσκεται μάρμαρο με τους χαραγμένους στίχους της Maksimović κι ένα μικρό μνημείο, «του Relja και της Nada», με τη σύντομη ιστορία τους και μια φωτογραφία τους.

Για τη Nada μάθαμε τι απέγινε…για τον Relja δεν έμαθε ποτέ κανείς…!