Π. Ιωάννης Σπιτιέρης: “Μια λυπηρή μέρα…Κλείνει η Ιερά Μονή Πατέρων-Καπουκίνων”

Γράφει ο Ιωάννης Σπιτιέρης (πρώην Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Καθολικής Εκκλησίας Κέρκυρας)

Σήμερα (Κυριακή 31 Αυγούστου), στη θεία Λειτουργία με τον σημερινό αρχιεπίσκοπο Γεώργιο Αλτούβα, εμένα και τους Πατέρες Καπουκίνους, η Καθολική Κοινότητα της Κέρκυρας αποχαιρέτησε τους Πατέρες Καπουκίνους, επειδή σε λίγες μέρες το μοναστήρι θα κλείσει λόγω «έλλειψης κλήσεων». Ήταν μια λυπηρή μέρα, γιατί από όλα τα μοναστήρια που έχει αυτό το Τάγμα στην Ελλάδα, αυτό της Κέρκυρας ήταν το πιο ενσωματωμένο στον λαϊκό ιστό.

Οι Καπουκίνοι ήρθαν εδώ στην Κέρκυρα για να βοηθήσουν τους Μαλτέζους μετανάστες, που τότε αποτελούσαν μια κοινότητα φτωχών ανθρώπων, συχνά στο περιθώριο της κοινωνίας. Ο λόγος; Ήταν καθολικοί! Αν και οι συνθήκες έχουν αλλάξει αισθητά, οι Καπουκίνοι, ακόλουθοι του Αγίου Φραγκίσκου, παρέμειναν πάντα δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους. Γι’ αυτό σήμερα άνδρες και γυναίκες έκλαψαν.

Δεν ντρέπομαι να πω ότι κι εγώ, μέσα μου, έκλαψα. Εγώ που από παιδί σύχναζα σε αυτό το μοναστήρι. Ήταν μετά τον πόλεμο και μαζί με άλλα παιδιά δεν βρίσκαμε καλύτερο μέρος για να παίξουμε στην αυλή του μοναστηριού. Πάντα υπήρχε ένας πατέρας μαζί μας και όταν ιδρωμένοι και διψασμένοι, μας πρόσφερε ένα ποτήρι δροσερό νερό από το πηγάδι του μοναστηριού, με μια σταγόνα λεμόνι κομμένο από το διπλανό δέντρο, αισθανόμαστε ευτυχισμένοι.

Κι εκεί, ακριβώς αποφάσισα να γίνω κι εγώ Καπουκίνος. Έφυγα για πολλά χρόνια στο εξωτερικό για σπουδές και για τη μύησή μου στο Τάγμα.

Ύστερα από χρόνια γύρισα πίσω ως επίσκοπος αυτής της ίδιας κοινότητας, αλλά δεν έπαψα ποτέ να παραμένω Καπουκίνος και να φοράω το απλό ράσο του Αγίου Φραγκίσκου.

Μια ιστορία κλείνει, μια ιστορία που θα μείνει στην καρδιά των πιστών αλλά και βαθιά μέσα και στη δική μου.