Το σημάδι του σκορπιού…

Το Corfu Stories εξασφάλισε την αποκλειστική αφήγηση της συγκλονιστικής περιπέτειας του Κερκυραίου, Φρειδερίκου Μαραμπού, που το 1984 διέσχισε με τη μοτοσικλέτα του την έρημο Σαχάρα.

Επιμέλεια: Ηλίας Αλεξόπουλος

Μέρος 4ο

Δείτε το 1ο μέρος ΕΔΩ, το 2ο ΕΔΩ, το 3ο ΕΔΩ.

ΤΟ ΠΡΩΙ, 18, ξυπνάω άσχημα. Ζαλάδες, αδυναμία, πυρετός. Παρ’ όλα αυτά, αναχωρούμε, εν μέσω ψύχρας, που ευνοεί τη μηχανή, αλλά όχι κι εμένα. Απ’ το Ελ Γκουτ, υπήρχαν δύο σχεδόν παράλληλοι δρόμοι: ο ένας οδηγούσε στο Ταμαρασέτ. Εγώ, επειδή ήθελα να πάω πιο μακριά, στο Μοκτάρ, ακολούθησα τον άλλο.

ΠΕΡΝΑΜΕ από Τουγκούρτ και Ουάργκλα, δίχως στάση. Πετρώδη εδάφη και μια πύρινη λάβα, που μου μπουκώνει το στόμα. Πολύ υψηλές θερμοκρασίες, που η μηχανή τις έφερνε ακόμη πιο έντονες στο στόμα μου! Σαν να… ρουφάς από σεσουάρ, που βγάζει θερμότητα!

ΟΓΔΟΝΤΑ χλμ. πριν από την Γκαρντάια, σταματάμε, γιατί η άμμος μας δημιουργεί εμπόδιο. Βγάζω το κράνος, δε νιώθω καλά. Ξαπλώνω, αλλά είναι μεσημέρι και με τον ήλιο κεφάτο, νιώθω τα μάτια μου να θολώνουν, σκοτάδι, να βγαίνει η ψυχή μου. Σωριάζομαι στην άμμο.

ΕΡΠΟΝΤΑΣ σχεδόν, πλησιάζω τη μηχανή. Τραβώ το παγούρι, ρίχνω νερό στο κεφάλι μου. Σιγά – σιγά, αρχίζω να συνέρχομαι. Στο μεταξύ, ο Βασίλης με τη γυναίκα του έχουν πάει για φαγητό – ήμουν μόνος σ’ όλο αυτό. Φθάνω σε μια διασταύρωση που έχουμε πει να συναντηθούμε κι εκεί, βλέπω ένα φορτηγό.

ΚΑΝΩ νόημα, ζητώ νερό. Με ευγένεια οι άγνωστοι μου προσφέρουν φαγητό, τσάι, νερό, πίτες, ακόμη και χρήματα. Φανταστείτε… τι μορφή έβλεπαν!

ΣΕ ΛΙΓΟ, εμφανίζονται οι φίλοι μου: «Για μας», μου λένε, «η Σαχάρα τελείωσε! Γυρίζουμε Αθήνα!» Τους κατάλαβα. Και χωρίσαμε…

ΠΑΙΡΝΩ το δρόμο προς Ελ Γκολέα. Μόνος, πια, στην έρημο. Υπήρχαν, βέβαια, κάποια κομμάτια ασφάλτου που είχαν ρίξει το ’50, αλλά έτσι, όπως είχαν χαλάσει απ’ τους τροχούς των στρατιωτικών οχημάτων, καλύτερα να ήσουν στην άμμο! Κάθε εκατό μέτρα, τρύπα 2,5 μ. επί 80 εκ.! Kι αν έπεφτες μέσα…

ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΚΑΤΩ, έξω απ’ το Ελ Γκολέα, καθώς σουρούπωνε, σταμάτησα. Δίπλα στο δρόμο. Ήταν η πρώτη μέρα που θα κοιμόμουν δίχως κανέναν άλλο μαζί μου. Και ο ύπνος δεν ήταν ολοκληρωμένος, καθώς μόνος, στη μέση μιας τεράστιας, ανοικτής έκτασης, με χίλιους δυο κινδύνους, πώς να… χαλαρώσεις; Τότε ήταν που άρχισα να μαθαίνω το εξής: πώς να κοιμάμαι ξύπνιος…

ΠΡΩΪ 19^ης Σεπτεμβρίου του ‘84. Λίγο πριν σηκωθώ και μαζέψω το αντίσκηνο, πλησιάζει ένα «Peugeot» και μια φάλαγγα με άλλα τρία αμάξια του στρατού. Συνόδευαν έναν Γάλλο στρατηγό, μαζί με τη γυναίκα και την κόρη του. Σταμάτησαν με ειρηνική διάθεση, πιστεύοντας ότι είμαι Γάλλος –μόνο Γάλλοι κατέβαιναν εκεί. Όταν διαπίστωσαν πως είμαι Έλληνας, σοκαρίστηκαν. “Τι κάνεις εδώ; Τι θέλεις να σου δώσουμε;”

ΖΗΤΗΣΑ να γεμίσω ξανά τα ντεπόζιτά μου, full βενζίνη. Δέχτηκαν. Απ’ το πρώτο αυτοκίνητο της φάλαγγας, ένα Land Rover, αναπλήρωσα τα πάνω από 25 λίτρα που μου έλειπαν. Η χαρά μου ήταν μεγάλη, γιατί καταλάβαινα τους κινδύνους. Είχα μπει σε έναν κόσμο που δεν έβλεπες άνθρωπο, τίποτα. Οπότε και δυο λίτρα να έχεις κάψει, με την πρώτη ευκαιρία αναπληρώνεις. Δεν ξέρεις πότε κι εάν θα ξαναμπορέσεις. Αυτά τα δύο λίτρα μπορεί να σου κοστίσουν τη ζωή.

ΑΝ ΙΣΧΥΕΙ το ίδιο με το φαγητό; Κατ’ αρχήν, η πρώτη ιδέα, ξεκινώντας ένα τέτοιο ταξίδι, είναι να γεμίσεις γαλέτες, ξηρά τροφή. Γίνεται πολύ νόστιμη η “γαλέτα σάντουιτς”! Αλλά, για κάποιο λόγο, το φαγητό δεν το ζητούσα τόσο. Ειλικρινά, δεν πείνασα ποτέ.

ΦΟΡΩΝΤΑΣ την πρώτη μπότα μου για να αναχωρήσω, θυμήθηκα έναν Γερμανό με μια ΧΤ500 στην Τυνησία: «Όταν βάζεις», μου είχε πει, «τις μπότες, να τις τινάζεις, γιατί η μυρωδιά του δέρματος αρέσει στους σκορπιούς». Τη μία την είχα ήδη φορέσει, οπότε τίναξα την άλλη. Πάγωσα! Ένας σκορπιός έπεφτε από μέσα! Αν είχα βάλει πρώτα αυτήν, την αριστερή…

ΤΡΑΒΑΩ προς το Reggane –περίπου 300 χλμ. Ένα μεγάλο χωριό, με τη βορειοαφρικανική δομή, που υπήρξε η πρώτη πυρηνική βάση των Γάλλων στη Σαχάρα (δεκ. ’60). Στο δρόμο, πέρασα πρώτα απ’ την El Golea. Θυμάμαι ακόμη έναν περίεργο βράχο, που σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, έμοιαζε πυραμιδωτός.

ΛΙΓΟ πιο κάτω, στο Gouiret Moussa, μοναδικά αρτεσιανά πηγάδια, προσέφεραν το πιο καλό νερό στην περιοχή. Η El Golea, ήταν μια άλλη πόλη. Το 80% των κατοίκων ήταν μαύροι, πανύψηλοι φοίνικες σκέπαζαν τα χαμηλά, πλινθόκτιστα σπίτια, ενώ απ’ τα πιο όμορφα σημεία ήταν το πυραμιδοκόκκινο κάστρο της. Το κοίταζα και φανταζόμουν στρατιώτες να μάχονται για να επιβιώσουνε στην κόλαση. Ήταν μαζί στρατιώτες και καλόγεροι. Η Σαχάρα τους καταδίκασε να είναι ήρωες ή μυστικιστές, αλλιώς έμελε να βυθιστούν στην τρέλα ή το αλκοόλ.

ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ την El Golea, πέρασμα απ’ το χωριό Guiden, με το βενζινάδικο… χωρίς βενζίνη. Μέσα από μια γραφική διαδρομή, με δέντρα, θάμνους, άμμο και επικίνδυνες κατηφοριές, φθάνω στο Timimoun – περίπου στα μισά του δρόμου προς Reggane.

ΤO ΤΙΜΙMOUN, έχει μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική ιστορία. Το 1900, ουσιαστικά, κατακτήθηκε όλη η Σαχάρα. Η έρημος χωρίστηκε σε διαμερίσματα και παντού κυμάτιζε η γαλλική σημαία. Τη διοίκηση του Timimoun ανέλαβε ένας νεαρός αξιωματικός, ο Atenour. Έχοντας ζήσει χρόνια στο Σουδάν, κατέστρεψε τα λίγα σπίτια και σαν άλλος… Λουδοβίκος 14^ος, ξανάχτισε την πόλη, ίδια με πόλη του Σουδάν.

ΕΧΩ προχωρήσει αρκετά. Φθάνω στη διασταύρωση Beni-Abbes-Adrar. Σβήνω μηχανή, παντού σιωπή. Κοιτάζω το χάρτη. Είναι ένας άδειος χώρος, σχεδόν το 1/4 της αφρικανικής ηπείρου, 5.000 χλμ. από τον Νείλο στον Ατλαντικό, 3.000 χλμ. απ’ τη Μεσόγειο στο Νίγηρα. Το μεγάλο ανατολικό Erg, το μεγάλο δυτικό Erg, θίνες, το παράξενο Tenere και η Λιβυκή έρημος, περίπου το μισό της Σαχάρας. Όμως, πάνω απ’ όλα, οι χαλικώδεις εκτάσεις, κατάλοιπα αρχέγονων πετρωμάτων: τα Reg. Tόπος χωρίς όρια. Ακόμη τρία μεγάλα όρη: το Ennedi, το Tibesti, το Hoggat. Με κορυφές τριών χιλιάδων μέτρων. Ο… σκελετός της γης!

ΑΙΩΝΕΣ, τώρα, η Σαχάρα κρύβει τα μυστικά της. Η ιστορία της είναι μια διαδοχή θρύλων: ο πυθμένας ενός ωκεανού που εξατμίστηκε. Μια ήπειρος που χάθηκε κάτω από την άμμο, αρχαιολογικά ευρήματα που έδειξαν ότι χιλιάδες χρόνια π.Χ. ήταν μια τροπική περιοχή, με λίμνες, ποταμούς, ελέφαντες και αντιλόπες.

ΤΟ 1923 ο Γάλλος συγγραφέας,  Pierre Benoit, ισχυρίστηκε πως ανακάλυψε στο όρος Hoggat το ξεχασμένο βασίλειο, την Ατλαντίδα, όπου η βασίλισσα Antinea, απόγονος των μυθικών Ατλαντιδών, φόνευε τους εραστές της. Γι’ αυτό και όλα, σχεδόν, τα ξενοδοχεία της περιοχής που συνάντησα, είχαν το όνομα «Atlantis» ή «Antinea».

ΚΑΤΑΜΕΣΗΜΕΡΟ πια, τραβάω προς Νότο. Το οξυγόνο, λιγοστό. Η ζέστη καίει τα πάντα –υπολογίζω 50 βαθμούς. Τα χείλη μου αρχίζουν να σκάνε, ενώ ρεύματα αέρος πέφτουν με δύναμη στο πρόσωπο και μου κόβουν την αναπνοή. Ο δρόμος, όμως, είναι αρκετά καλός.

ΣΥΝΑΝΤΩ μικρά χωριά στα 100 μ. απ’ το δρόμο. Καθένα την όασή του, αλλά ο καύσωνας με εμποδίζει να τα δω πιο καθαρά.

ΜΙΑ ΠΙΝΑΚΙΔΑ λέει πως έφθασα στο Adrar. Περνώ κάτω απ’ τις αψίδες του, συνεχίζω. Αργά το απόγευμα, έχω φθάσει, σχεδόν, στο Reggane.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ