Χάρρυ, από τη… σκόνη «Κλιν»!

Ο μύθος της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας, Γιώργος Πετσίλας, παντρεμένος άλλοτε με τη Νάνα Μούσχουρη κι, εδώ και 20 χρόνια, κάτοικος Κορφών, αφηγείται αποκλειστικά τη συναρπαστική του ιστορία.

ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ – ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟ

ΜΕΡΟΣ 6ο / Δείτε το 1ο μέρος ΕΔΩ, το 2ο ΕΔΩ, το 3ο ΕΔΩ, το 4ο ΕΔΩ, το 5ο ΕΔΩ.

ΑΠ’ ΤΙΣ μεγάλες επιτυχίες μου στην Columbia, ήταν η δισκογραφική ανάδειξη του Χάρρυ Κλυνν. Τον ήξερα από παλιά, το ’53, απ’ τη Θεσσαλονίκη.

Ο ΑΛΚΗΣ ΣΤΕΑΣ, αυτός ο σπουδαίος «ηθοποιός στη σκηνή και τη ζωή», φίλος καλός, διατηρούσε εκεί μια διαφημιστική εταιρεία, την «Ηχώ». Ο ίδιος έκανε το σπικάζ, ο Λάκης Μιχαηλίδης έγραφε τα κείμενα και συχνά μας έπαιρνε, ως «Τρίο Καντσόνε», στα διαφημιστικά και τραγουδούσαμε.

ΜΙΑ ΜΕΡΑ, λοιπόν, ήρθε στο ραδιόφωνο ένας νεαρός, με ένα μαγνητόφωνο. Ο… Βασίλης Τριανταφυλλίδης. Εξαιρετικά ταλαντούχος και πολύ κωμικός – έβαζε π.χ. Danny Kaye στο μαγνητόφωνο κι έκανε όλο το ρόλο με μιμήσεις. Κάποια στιγμή, εκεί που ηχογραφούσαμε, του λέει ο Στέας: «Έχεις καλλιτεχνικό όνομα;» • «Όχι». Εκείνη την εποχή, διαφημίζαμε την καθαριστική σκόνη «Κλιν» (αγγλ. = καθαρίζει). Οπότε, του λέει ο Στέας, «θα σε πούμε “Χάρρυ… Κλιν”!» Έτσι βγήκε το ψευδώνυμο, που τον έκανε διάσημο –κι εμείς εκεί, μπροστά. Ασχέτως αν αργότερα, προφανώς επειδή θεωρούσε κάπως υποτιμητικό το ότι… βαφτίστηκε από ένα καθαριστικό, έλεγε ότι ήταν… παράφραση του Έρολ Φλιν (γράφοντάς το, παράλληλα, με «υ» και δυο «ν» / Κλυνν).

ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΡΥ δουλέψαμε μια χρονιά μαζί, στο Τροκαντερό, με τον σπουδαίο, Γιώργο Οικονομίδη (συνεργάτες του, εμείς, επί μονίμου βάσεως, ο Νο 1 star τότε στην Ελλάδα). Μετά, χαθήκαμε. Τον ξανασυνάντησα το ’64, στο Ντιτρόιντ (εμείς, τότε, με τον Belafonte), όπου εμφανιζόταν στο μαγαζί ενός Ελληνο-αμερικανού, του Watson. Είχε πάρει ιδέες κι απ’ τους Αμερικανούς stand up comedians, τις οποίες προσάρμοσε στα ελληνικά δεδομένα και είχε γίνει, πια, ένας πλήρης καλλιτέχνης.

ΣΤΙΣ ΗΠΑ ξανακάναμε παρέα. Είχαμε, μάλιστα, κάτι οικονομίες και πήγαμε και τις παίξαμε στο Χρηματιστήριο! Σ’ ένα μήνα, μείναμε «στεγνοί»…

ΤΟΝ ξανασυντάντησα, με τους «Αθηναίους», σ’ ένα ελληνικό μαγαζί στον Καναδά. Ξαναχαθήκαμε, εγώ, στο μεταξύ, γύρισα Ελλάδα, πήγα στην Columbia κι ένα βράδυ τον βλέπω σε μια τηλεοπτική εκπομπή με spots από αναψυκτήρια της Αθήνας. Παρουσίαζε ένα πρόγραμμα… Έπεσα κάτω! Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι κάτι θα ήθελα να κάνουμε μαζί. Αλλά τι;

ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ μετά, με τους αδελφούς Τζαβάρα, τον Γιώργο και τον Νίκο (είχαν έρθει στην Columbia να κάνουμε δίσκο), πήγαμε στην έκθεση ενός ζωγράφου, του Δημήτρη Γέρου. Σχέδια σουρεαλιστικά, αερογραφικά, μηχανικά. Ξαφνικά, ενώ τα κοιτάζαμε, ο Γέρος ανέβηκε σε μια καρέκλα κι άρχιζε να κάνει το άγαλμα! Τον… Δισκοβόλο του Μύρωνα! Ή παρίστανε τον… Νταλί (είχε κι ανάλογο μουστάκι) – παλαβά πράγματα. Μου γέννησαν, όμως, μια ιδέα: έναν «παλαβό» δίσκο, με τον Χάρρυ!

ΠΑΩ ΣΤΟ αναψυκτήριο, τον βρίσκω. «Είσαι στα καλά σου;» μου λέει. «Καλαμπούρια σε δίσκο;» Του εξηγώ ότι είχα σκεφτεί ένα… τρελό σκετς: το τέρας του Λοχ Νες εμφανίζεται ξαφνικά στη Στυμφαλία, στην Πελοπόννησο. Και πάνω σ’ αυτό, θα στήναμε μια ιστορία, αγγίζοντας και τις μόνιμες, τότε, κόντρες Καραμανλή και Παπανδρέου (ο Χάρρυ τους μιμούνταν εξαιρετικά).

Ο ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΣ και αγαπητός φίλος, Γιάννης Καλαμίτσης, έφτιαξε ένα καταπληκτικό κείμενο, το «Μονομαχία στις Σέρρες – Μάντρες» (απ’ το «Μονομαχία στο Sierra Madre») – το «Σέρρες», λόγω του Καραμανλή. Προσθέσαμε τραγούδια, κωμικο – σατιρικά (ένα τραγούδι, ένα καλαμπούρι, εναλλάξ…), σε μουσική του Γιώργου Κριμιζάκη, ένας, εν κατακλείδι, δίσκος για παιδιά, που στην πραγματικότητα απευθυνόταν σε μεγάλους!

ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ για ηχογράφηση. Δεν μπορούσαμε να σταθούμε απ’ το γέλιο! Τελειώνουμε και παρουσιάζω τον δίσκο στο συμβούλιο: «Ρε Πετσίλα, ήρθες απ’ την Ευρώπη, να μας πουλήσεις αυτές τις μαλ…;» μου λέει ένας πωλητής. «Αν πάω να πουλήσω αυτό το πράγμα στο δισκάδικο, θα μου το κοπανήσουν στο κεφάλι!» • «Βάζεις στοίχημα ότι θα κάνει ρεκόρ πωλήσεων;» • «Έναν να πουλήσει, θα παραιτηθώ!» • «Δεν θα παραιτηθείς γι’ αυτό, αλλά γιατί θα έχεις αποδειχτεί ανίκανος να πουλήσεις το προϊόν σου!»

ΦΥΣΙΚΑ, ο δίσκος βγήκε. Το περίφημο «Για δέσιμο…» Ο πρώτος ever του Χάρρυ. Προσκύνημα, έγινε! Το εργοστάσιο δεν προλάβαινε να τυπώνει – κι άρχισε να μπαίνει χρήμα στην εταιρεία.

Ο ΧΑΡΡΥ ΜΕ ΠΕΤΣΙΛΑ

▪ «Για Δέσιμο…» (1978)

▪ «Δοξάστε με» (1979)

▪ «Γεώργιος Σουρής, Χ. Κλυνν» (1981)

▪ «Πατάτες» (1981)

▪ «Μαλακά, πιο μαλακά» (1984)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ