O Παύλος, ο «Φλου» και… 13 φορές στα κάγκελα για τον Πανούση!

Ο μύθος της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας, Γιώργος Πετσίλας, παντρεμένος άλλοτε με τη Νάνα Μούσχουρη κι, εδώ και 20 χρόνια, κάτοικος Κορφών, αφηγείται αποκλειστικά τη συναρπαστική του ιστορία.

ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ – ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟ

ΜΕΡΟΣ 7ο / Δείτε το 1ο μέρος ΕΔΩ, το 2ο ΕΔΩ, το 3ο ΕΔΩ, το 4ο ΕΔΩ, το 5ο ΕΔΩ, το 6ο ΕΔΩ.

Ο ΜΑΤΣΑΣ δεν έβγαζε κάτι, αν δεν ήξερε πως θα πουλήσει. Αντίθετα, εμείς δεν φοβόμαστε να βγάζουμε δίσκους, που εν γνώσει μας δεν θα γίνονταν best sellers. Θεωρούσαμε πως μια εταιρεία του διαμετρήματος της «Columbia» έπρεπε να έχει στους καταλόγους της και έργα αναφοράς. Είτε επρόκειτο για τους «Ελληνικούς Χορούς» του Σκαλκώτα και τη «Συμφωνία της Λεβεντιάς» του Καλομοίρη, είτε για τη… jazz διασκευή των «Παιδιών της Σαμαρίνας», τη Fusion Orchestra του Κυριάκου Σφέτσα ή έργα του Γ. Χρήστου, είτε για τη «Λιλιπούπολη», απ’ το δημοφιλέστατο πρόγραμμα του Τρίτου.

Σ’ ΑΥΤΟ το πλαίσιο στραφήκαμε και στην αναζήτηση νέων γκρουπ, εναλλακτικών δημιουργών – κι ας ήταν «πρώιμοι» για την εποχή. Διαμορφώνοντας μια εξαιρετική, συμπαγή, δημιουργική ομάδα στελεχών, όπως ο Βignotti, o Σαραντής, ο Αρβανίτης, ο σπουδαίος Μάνος Ξυδούς, η Γαλάτου, ο Σγούρος, ο Ξανθόπουλος, εγώ και άλλοι εκλεκτοί συνάδελφοι. Με μεράκι…

ΜΙΑ ΜΕΡΑ, το ’78, ο Θοδωρής Σαραντής (μεγάλος «γκρουπάκιας», υπεύθυνος ξένου ρεπερτορίου και… ανιχνευτής) με παίρνει σ’ ένα παλιό νεοκλασικό κοντά στην πλατεία Αμερικής, ν’ ακούσουμε έναν καλλιτέχνη και μια μπάντα, που έπαιζαν για φίλους. Ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Και η «Σπυριδούλα». Εξαιρετικοί. Και αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε, στα παλιά στούντιο της Columbia, στη Ριζούπολη, τον «Φλου» (υπό το label της «Harvest», του EMI Group).

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ακριβώς… ομαλή η διαδικασία. Ο Παύλος είχε κυκλοθυμίες, δεν εμπιστευόταν απόλυτα τα υπόλοιπα παιδιά (ένα νέο, ροκ κύμα, σε εμβρυακή ακόμη φάση). Φθάσαμε, σκέψου, να τους ηχογραφούμε ξεχωριστά: πρώτα τους «Σπυριδούλα» και μετά έγραφε ο Παύλος πάνω στο playback.

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ, τελικά, ο «Φλου»; Έχουν κυκλοφορήσει διάφορες εκδοχές. Για μένα, ήταν, απλά, ο ίδιος ο Παύλος. Μια persona – επινόηση για τον εαυτό του, σε μια άλλη διάσταση, φανταστική, που διηγούνταν όσα ήθελε ο ίδιος να πει. Είχε κυλίσει. Ήθελε να κόψει. Να απαλλαγεί απ’ όλα αυτά. Μα, δεν μπορούσε…

ΑΠ’ ΤΟ 1982, συνέχισε με νέα μπάντα, τους «Απροσάρμοστους», επισημοποιώντας τη συνεργασία του με την Columbia / ΕΜΙ. Μόνο τα tracks απ’ την ταινία, «O Aσυμβίβαστος» κυκλοφόρησαν απ’ τη Lyra, με το λατρεμένο μου «Να μ’ αγαπάς». Απ’ τα τραγούδια που, όπως λέω, «θέλω ν’ ακούσω πριν πεθάνω».

ΠΡΩΤΟ album μας, ήταν το «Eν Λευκώ». Με «Το Βιβλίο των Ηρώων του Τρόμου» – αγαπημένο. Ακόμα, όποτε το ακούω, το ψιθυρίζω. Του είχα δώσει και κάποιες ιδέες, γιατί σε μια πρώτη, αργόσυρτη εκδοχή, κάποια στιγμή ο ρυθμός σκάλωνε. Στη νέα ηχογράφηση, ήταν τέλειο. Η version, που ξέρουν όλοι…

ΗΤΑΝ καταπληκτικό παιδί ο Παύλος. Μορφωμένο, από καλή οικογένεια, υπέροχος συνομιλητής. Μεγάλο κρίμα που έφυγε τόσο νωρίς, είχε πολλά να δώσει – ειδικά απ’ τη στιγμή που με τους «Απροσάρμοστους» βρήκε μια πολύ καλή ομάδα μουσικών, που «κόλλησαν». Κάναμε παρέα, παίζαμε κιθαρίτσα, ανταλλάζαμε ιδέες, κάναμε πλάνα για projects. Δεν ξεχνάω, δε, πως όταν αποχώρησα απ’ την Columbia, ήταν ο μόνος απ’ τους δεκάδες τραγουδιστές που έβγαλα, που μου τηλεφώνησε, αν χρειαζόμουν, να με υπερασπιστεί. Ψυχούλα. Με τους αυτοκαταστροφικούς της δαίμονες…

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕ ΠΕΤΣΙΛΑ

▪ «Φλου» / με «Σπυριδούλα» (1979)

▪ «Εν Λευκώ» / με «Απροσάρμοστους» (1982)

▪ «Zorba the Freak» (1985)

«13 ΦΟΡΕΣ ΣΤΑ… ΚΑΓΚΕΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΝΟΥΣΗ!»

ΕΡΧΕΤΑΙ ο Σαραντής: «Υπάρχει ένα ανατρεπτικό γκρουπ, με ενδιαφέρον: οι “Μουσικές Ταξιαρχίες”. Να τους φέρω να τους γνωρίσεις;»

ΦΘΑΝΟΥΝ. Πρώτος – πρώτος, ο Τζίμης Πανούσης. Ζήτησε ένα τραπέζι. Και ταινία, κολλητική. Έκοψε ένα κομμάτι, έκλεισε το στόμα του, το έκλεισαν και οι υπόλοιποι – είχαν έρθει για ακρόαση, υποτίθεται! Μπαίνω στο δωμάτιο, μούγκα! Τι να κάνω, κάθομαι και τους κοιτάω. Περνάνε 20’-30’, λέω του Πανούση «θες έναν καφέ; Ένα νερό; Μη μας πείτε και αφιλόξενους!» Σηκώθηκαν κι έφυγαν! Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία μας!

ΚΑΙΡΟ ΜΕΤΑ, πήγα να τον ακούσω σ’ ένα μαγαζί. Έλεγε το «Ερωτικό». Με υπόθεση, για όσους δεν ξέρουν, ένα… ρεμάλι, που τα ρίχνει στην γκόμενα, αυτή του ζητά πρώτα να πάει φαντάρος, να βρει δουλειά, να κουρευτεί, να κόψει τα ναρκωτικά κι αυτός απαντά «Κι εγώ σ’ αγαπώ, γ… το Χριστό μου!» Μέσ’ την αθυροστομία του, το βρήκα πολύ ανατρεπτικό. Και μου έκανε «κλικ». Για δίσκο. Αλλά πώς θα παίρναμε άδεια απ’ τη λογοκρισία (το ΠΑΣΟΚ την είχε καταργήσει μεν, αλλά μόνο στα λόγια);

ΠΑΙΡΝΩ πρωτοβουλία, ηχογραφούμε («Disco Τσουτσούνι», «Ερωτικό», «Το παιδί του Σωλήνα»…) πάμε για άδεια –που, φυσικά, δεν μας δίνουν- και λέω «δεν πειράζει, θα βγάλουμε τον δίσκο χωρίς άδεια!» Απ’ την πρώτη μέρα, πούλαγε τα… άντερά του! Αλλά στη βδομάδα, σκάει στην «Columbia» η Ασφάλεια: «Ο υπεύθυνος;» • «Εγώ» • «Ποιος έδωσε την άδεια να βγει ο δίσκος;» • «Εγώ». Μου βάζουν χειροπέδες και με πάνε σηκωτό στην Ασφάλεια, στη Νέα Ιωνία: «Καταγγελία απ’ το Υπουργείο Προεδρίας!»

ΤΗΛΕΦΩΝΩ στο Υπουργείο: «Καλά, εσείς δεν διακηρύσσετε ότι καταργήσατε τη λογοκρισία;» Τέλος πάντων, περνάω όλη τη διαδικασία: δακτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφίες ανφάς και προφίλ. Εγώ, στο μεταξύ, κυριλέ. Γραβάτα και κουστούμι. «Πώς να σε βάλω μέσα με όλους τους ψυριάρηδες;», μου λέει ο διοικητής. «Ε, μη με βάλεις!» • «Να σου πω, έχω μια ανηψούλα, καλό κορίτσι, μιλάει και αγγλικά. Δεν την παίρνεις στην εταιρεία;» • «Να την περάσουμε από ακρόαση κι αν είναι ταλαντούχα όπως μου λες…»

ΕΤΣΙ, μου έβγαλε τις χειροπέδες και μ’ έστειλε σπίτι μου, με την υποχρέωση να τηλεφωνώ κάθε πρωί. Έξω μεν, αλλά με τις μηνύσεις ν’ αρχίζουν να πέφτουν βροχηδόν! Από Κόρινθο, Χίο, Κατερίνη, Σέρρες, από ιδιώτες, από παπάδες, ό,τι φαντάζεσαι. Οι περισσότεροι δεν είχαν ακούσει καν το τραγούδι! Αλλά έπαιρναν κατευθύνσεις.

ΣΥΝΟΛΙΚΑ, βρέθηκα στο δικαστήριο 13 φορές! Αλλά δεν καταδικάστηκα ποτέ. Πέρασαν, για υπεράσπιση, όλοι: ο Χατζηδάκις, ο Σαββόπουλος… Εγώ ως ηθικός αυτουργός και δίπλα, ο Πανούσης, ως καλλιτέχνης. Μπελάς – γιατί ήταν αθυρόστομος με τους δικηγόρους! Στην Κόρινθο, θυμάμαι, γυναίκα η πρόεδρος, της απαντά «κυρία πρόεδρος, το μ…νί, μ…νί το λέω, πώς να το πω; Εσείς, δηλαδή, πώς το λέτε;» (γελάει)

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, όλη αυτή η φασαρία, μου δημιούργησε πρόβλημα με τη διεύθυνση της εταιρείας στην Αγγλία: «Θα προωθούμε αναρχικά τραγούδια;» • «Σας ενδιαφέρει από πού βγάζετε χρήματα; Εφ’ όσον υπάρχει πελατεία, θα βγάλουμε κι αναρχικά!» – όταν λέμε «αναρχικά», εννοούμε το ιδεολογικό κίνημα, όχι τους… μπαχαλάκηδες – τι σχέση έχουν αυτοί;

ΦΙΛΙΚΕΣ σχέσεις είχα με πολλούς (πραγματικούς) αναρχικούς – κι ας μην υπήρξα ποτέ ο ίδιος. Όπως και με δεξιούς, αριστερούς. Ένας απ’ τους ωραιότατους δίσκος μας, ήταν με την Κατερίνα Γώγου (σε μουσική Κυριάκου Σφέτσα). Γιατί όχι; Μια ιδεολογία δεν έχει δικαίωμα στην καλλιτεχνική έκφραση; Μόνο οι… ερωτευμένοι έχουν; Όλοι οι άνθρωποι έχουν ενδιαφέρον. Όλοι…

Ο ΤΖΙΜΗΣ ΜΕ ΠΕΤΣΙΛΑ

▪ «Μουσικές Ταξιαρχίες» (1982)

▪ «Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν» (1984)

▪ «Hard Core» (1985)

▪ «Αχ, Ευρώπη» (1985, maxi single)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ