«Μέγιστο λάθος μου η απόρριψη του Παπακωνσταντίνου»

Ο μύθος της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας, Γιώργος Πετσίλας, παντρεμένος άλλοτε με τη Νάνα Μούσχουρη κι, εδώ και 20 χρόνια, κάτοικος Κορφών, αφηγείται αποκλειστικά τη συναρπαστική του ιστορία.

ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ – ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟ

ΜΕΡΟΣ 9ο / Δείτε το 1ο μέρος ΕΔΩ, το 2ο ΕΔΩ, το 3ο ΕΔΩ, το 4ο ΕΔΩ, το 5ο ΕΔΩ, το 6ο ΕΔΩ, το 7ο ΕΔΩ, το 8ο ΕΔΩ.

…κι ένας δίσκος-απωθημένο με τον «Έλληνα Bruce Springsteen», Γιώργο Νταλάρα

ΟΛΟΙ κάνουν λάθη. Και φυσικά, στην Columbia, έκανα κι εγώ τα δικά μου. Το μεγαλύτερο; Όταν, για 350.000 δρχ., απέρριψα τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου!

Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ανήκε τότε στον Μάτσα, αλλά κάποια στιγμή ψυχράνθηκαν. Μου τον φέρνει, λοιπόν, ο Σαραντής. Για να είμαι ειλικρινής, επειδή έλειπα χρόνια στο εξωτερικό, ακόμη δεν ήμουν τόσο κατατοπισμένος. Ακούω, λοιπόν, τους δίσκους του και… μπερδεύομαι. Δεν μου φαινόταν ούτε ροκ, ούτε ποπ – ένα είδος τραγουδιστή, που δεν το είχα ξεκαθαρίσει στο κεφάλι μου. Και κυρίως, μου φαινόταν σαν μια μόδα, που δεν θα κράταγε. Έτσι, δεν υπήρξα ιδιαίτερα «ζεστός». Όταν, λοιπόν, άρχισαν οι συζητήσεις, ο Παπακωνσταντίνου εμφανίστηκε διατεθειμένος να υπογράψει τριετές συμβόλαιο για 350.000. Αλλά…

ΤΟΝ παρακολουθούσα πρόσφατα στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλος («Στην Υγειά μας»). Ε, κοίταξα γι’ ακόμη μια φορά στον καθρέπτη και είπα στον εαυτό μου «αγόρι μου, είσαι μεγάλος… beep (γελάει)!» Κακίζω, όμως, και τον Σαραντή. Γιατί δεν επέμεινε λίγο ακόμα (γελάει); Μιλάμε για ένα εξαιρετικά συγκινητικό, έναν μεγάλο καλλιτέχνη, με σπάνιο περιεχόμενο. Δυστυχώς, τότε δεν το διέγνωσα…

• Κι απωθημένο σας;

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Νταλάρας. Δε συνεργαστήκαμε ποτέ. Κάποτε –είχα φύγει πλέον απ’ την Columbia και δούλευα ως free lancer– είχαμε μια καταπληκτική ιδέα: κλασικά ελληνικά ρεμπέτικα, που θα φτιάχναμε τη βάση εδώ (με τον μπαγλαμά, το μπουζούκι, το σαντούρι…) και κατόπιν θα «ντύναμε» με τη συμφωνική ορχήστρα του Λονδίνου!

ΕΙΧΑ έτοιμο και τον ενορχηστρωτή. Τον Peter Knight, με τον οποίο είχα συνεργαστεί στο BBC. Ένας τύπος που λάτρευε τον Τσιτσάνη και καταλάβαινε τόσο καλά το πνεύμα του ρεμπέτικου, μπορούσε να γράψει τόσο κοντά στο στιλ, που, στην πραγματικότητα, αυτός μου γέννησε τη ιδέα! Γιατί ήξερα ότι υπήρχε να το κάνει.

ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ, λίγο… Απ’ τη μία αυτός κι από την άλλη, ο Νταλάρας. Ο, κατ’ εμέ, Bruce Springsteen της Ελλάδας! Ο άνθρωπος που πήρε το ρεμπέτικο, το ξαναπακετάρισε, το ξανάβγαλε και το μεταλαμπάδευσε στη νέα γενιά – το πιστεύω ακράδαντα: αν δεν υπήρχε ο Νταλάρας, το ρεμπέτικο θα ήταν τώρα μουσειακό είδος.

ΕΙΧΑΜΕ ενθουσιαστεί όλοι μας με την ιδέα. Όμως, αν και έγιναν κινήσεις (η κοστολόγηση, ταξίδι στην Αγγλία…), δυστυχώς δεν το υλοποιήσαμε. Ποτέ. Γιατί ο Νταλάρας είχε τότε έναν manager, που θεωρούσε πως για να γίνει ο Γιώργος μεγάλος στην Αγγλία ή αλλού, έπρεπε να τραγουδήσει αγγλικά. Ή στα γερμανικά.

ΜΕΓΑΛΟ λάθος. Η Αmalia Rodriguez απέκτησε παγκόσμια φήμη τραγουδώντας πορτογαλικά. Ο Charles Aznavour, γαλλικά. Στη γλώσσα του τόπου τους, που ήταν ήδη βασιλιάδες. Έτσι και ο Νταλάρας, έπρεπε να τραγουδήσει στα ελληνικά. Δεν επρόκειτο για κάποιον international entertainer, όπως η Caterina Valente ή η Μούσχουρη, για να το δει αλλιώς. Εδώ, στην Ελλάδα, με τον ελληνικό στίχο ήταν βασιλιάς. Ο,τιδήποτε άλλο, ήταν «προδοσία» – έτσι πίστευα και πιστεύω.

ΟΠΩΣ πιστεύω και πως, αν είχε γίνει αυτός ο δίσκος, θα πουλιόταν πάντα, όπως οι «Λαϊκές ζωγραφιές» του Χατζηδάκι, στην… Doubleday, στη Νέα Υόρκη, σ’ όλα τα δισκάδικα του κόσμου! Θυμάσαι που η Συμφωνική της Φιλαδέλφειας έκανε το «The Philly Pops» – τραγούδια pop διασκευασμένα με τον τρόπο της; Θυμάσαι το «A Fifth of Beethoven» των Walter Murphy & The Big Apple Band – μια disco instrumental διασκευή του κλασικού αριστουργήματος;

ΟΛΕΣ αυτές οι παραγωγές πούλησαν εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως. Το ίδιο θα γινόταν και μ’ αυτόν τον δίσκο. Θα έμπαινε σε όλα τα αμερικανικά Πανεπιστήμια. Όπως ο Τσιτσάνης. Που αποτελεί class case, μάθημα εργασίας, για τους φοιτητές των μουσικών σχολών των ΗΠΑ. Ξέρεις πόσα κολλέγια έχουν οι ΗΠΑ; 30.000. Και καθένα απ’ αυτά θα είχε έναν δίσκο του Νταλάρα.

ΤΟΥ ΤΑ είχα πει όλα αυτά. Αλλά στη ζωή ίσως πρέπει, τελικά, να έχουμε πάντα ανεκπλήρωτα όνειρα…

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ